นามธรรมคำนี้ไม่มีเขต เบิกดวงเนตรประเภทใดไม่อาจเห็น สิ่งสิ่งเดียวเหนี่ยวรั้งยั้งไม่เป็น ทั้งยากเข็ญลำเค็ญที่จะดึง ถ้าสิ่งนี้หนีเข้าใจใครได้ จิตจำเกิดเยื่อใยให้คิดถึง ก่อเกิดรักจักหลงใหลไม่คำนึง ว่าสุขซึ่งทุกข์ซุกซ่อนบ่อนทำลาย รู้ดีอยู่ว่าใครมีเจ้าของ ยังอยากลองจึงต้องใจสลาย เกลือกกล้ำกลืนฝืนทนจนต้องตาย คราสุดท้ายภายในใจไร้ใครมอง อยากหักห้าม หัวใจ ไม่ให้รัก ไม่อยากผลักมันให้คนมีเจ้าของ รักเข้าแล้วแคล้วเจ็บตามครรลอง น้ำตานองหน้าเนืองเคืองหัวใจ
3290
9
0
หน้าส่วนตัว
