พุด
นอนนิ่งนิ่งดูดวงสุริยาลาลับฟ้า
ริมทะเลเหว่ว้าราวภาพฝัน
งามกว่างามเกินหาคำมารำพัน
แสงตะวันดั่งสีทองอาบท้องน้ำ
หากมีอกใครสักคนให้ซุกซบ
คงจะลบเลือนหนาวทุกเช้าค่ำ
คงสิ้นโศกโลกดายเดียวแลมืดดำ
คงมิต้องร่ำสายน้ำตาณ กลางใจ
หากมีเพียงดวงจิตที่เปลี่ยวร้าง
อ้างว้างเสมอมายามไหนไหน
มาลำพังไปลำพังรู้ทำใจ
ไม่เป็นไรธรรมดาโลกย์รู้โศกทัน
จึ่งพบสงบสว่าง ณ กลางจิต
เพียงน้อยนิดหนึ่งลมหายใจมายาฝัน
ดั่งหยาดน้ำค้างยามกระทบแสงตะวัน
แล้วก็พลันหายวับไปกับลม....!
วันเพ็ญพูนดวง
เช้าไปใส่บาตร
หลอมรวมจิตกับมิ่งมิตรกวีสายน้ำรักนิรันดร์
ฟังธรรม..ณ ลานหินโค้ง
ตะวันโด่งไปเดิน
5590
4
0
หน้าส่วนตัว
