เงียบงัน.. จากที่เธอหายไปวันนั้น ฉันจมอยู่กับความเงียบเหงา ดอกไม้เหี่ยวแห้ง จากวันที่ลมแล้งพัดมาแผ่วเบา ค่อนปีจนเริ่ม แรกลมหนาว ฉันยังจมอยู่กับความว่างเปล่า กับคราบน้ำตา หยาดฝนที่ปรายโปรย ไม่อาจฟื้นดอกไม้โรย จากเหว่ว้า ใครคนนั้น ไม่นำพา เหงาจนเจียนบ้า คิดถึงจนเจียนตาย ลมหนาว พัดรอยความร้าว พริ้วมาเป็นสาย ค่ำคืนที่เงียบงัน ความฝันที่เดียวดาย ความเหงามาทักทาย.. เหมือนดั่งทุกทุกวัน
926
1
0
หน้าส่วนตัว
