กวี ซีม่า
ค่าความภักดิ์ พังภิณฑ์ สิ้นสุดแล้ว
ไม่เหลือแวว อาลัย ไว้ให้เห็น
จากริ้วรอย ใบหบ้า ที่ชาเย็น
ประหนึ่งเป็น คมมีด คอยกรีดทรวง
เขาเยาะเย้ย หยามเหยียด อย่างเดียจฉันท์
กับรอยยิ้ม แย้มหยัน อันใหญ่หลวง
จึงรู้ตัว ว่าเรา ถูกเขาลวง
แต่ก็ล่วง เกินไป สายเกินการณ์
หลงมอบใจ ของเรา ให้เขาสิ้น
เพราะเพลินยิน แต่คำ ที่พร่ำหวาน
นึกไม่ถึง ทิพย์รส พจมาน
จะเผาผลาญ หัวใจ ให้ระทม
เมื่อเพลิงรัก โหมไหม้ ใจชอกช้ำ
ทนระกำ กล้ำกลืน อย่างขื่นขม
อยากรักษา แผลใจ คลายระบม
ทุกข์กลับถม ทับซ้อน แทบรอนราน
จึงได้แต่ หลีกทาง อย่างผู้แพ้
สุดจะแก้ จิตใจ ให้อาจหาญ
ความเพลี่ยงพล้ำ ทำให้ท้อ ต่อเหตุการณ์
ที่กำลัง
993
2
0
หน้าส่วนตัว
