ประภัสสุทธ
๏ สงบเย็นเห็นโลกโบกศานติชั่วขณะสมาธิสติตั้งละเลื่อมเงาเทาแสงแสดงพลังฉายมนต์ขลังหยั่งยอดหญ้าระย้างาม ๏ สดใหม่ใสกระจ่างสว่างจิตความคิดดิ้นติดกับกับคำถามจะหยุดยื้ออย่างไรไว้ในความงามทุกโมงยามยอดหญ้ายังงามอยู่ ๏ ลองหยุดย้อนความถามตนก่อนคำสอนเรื่องความงามตามความรู้ถูกถกความตามสังคมชมเชิดชูต่างตีความตาม "ตัวกู" รู้ว่างาม ๏ งามงดหมดจดจิตบรรเจิดพิเลิศเพลิดเพลินเกินมองข้ามขาวใสไร้ริ้วรอยพลอยเพ้อตามนี่คือความงดงามตาม "จิตกู" ๏ ลองหยุดย้อนความถามตนก่อนกาพย์กลอนสอนใจใยถึงรู้ดั่งภาษิต " กูคิด จึงมีอยู่ "จิตจึ่งกระโจนสู่การยึดติด ๏ ชั่วขณะถนัดนึกตึกตรองชัดกระบวนทัศน์สลัดทิ้งพึ่งพิงจิตปล่อยปลด ลด ละ วาง สางค
2477
2
2
หน้าส่วนตัว
