bananaleaf
ลม..แผ่วพัดผ่าน..หนึ่งกาลค่ำ
เคยอาบร่ำร้อยเรียงเคียงขับขาน
ให้ทรวงซับซ่านซึ้ง..ตรึงดวงมาลย์
ด้วยถ้อยหวานมอบสู่พธูเดียว
นิ่ง..สัมผัสหนาวเนื้อที่เจือผิว
กับรอยริ้วรูปเงาเฝ้าแลเหลียว
นับวันยิ่งร้าวรวด..ขมวดเกลียว
จากเศษเสี้ยวอาทรที่..ผ่อนลง
ยิ่งสะท้านม่านลมพรมลูบไล้
ตระหนักรู้แก่ใจหาใช่..หงส์
แค่ดอกหญ้า..ค่าด้อยในดอยดง
หมายจำนงค์ใดเล่า..เจ้าบ่เทียม
พระพายเอย..ที่ฝันก็พลันค้าง
มาแรมห่างร้างไกลให้ขื่น-เขียม
ตระหนักรู้ค่าตนต้องหม่น- เจียม
อกจึงเปี่ยมอิ่มแปล้ด้วยแผลใจ
หยุดเถิด..สะอื้นท่ามคืนค่ำ
แล้วดื่มด่ำ..รวงดาวที่พราวใส
กระพริบพร่างกลางจันทร์อันอำไพ
ฝากช
1939
21
0
หน้าส่วนตัว
