หน้าส่วนตัว
เก็บความทุกข์ เอาไว้ ข้างในอก
มิอาจยก หยิบให้ ใครรู้หนา
แม้นเจ็บปวด ระกำ ช้ำวิญญา
เผยวาจา มิได้ ซ่อนไว้เอา
อยากให้วัน เวลา นั้นพาโศก
ทุกข์วิโยค สิ้นไป เหมือนไฟเผา
มิรู้ว่า เมื่อไหร่ ใคร่บรรเทา
แล้วตัวเรา คงจะสุข ทุกนาที
จะรอถึง วันนั้น แม้นานเนิ่น
สุดจะเกิน ห้ามจิต ปิดวิถี
ทุกข์เกินอม ขมขื่น ฝืนฤดี
หวังเปรมปรี วันข้างหน้า มิช้านาน.
22 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
1175
24
0
