เจ้าเอย...เคยอยู่ป่าบินหลาเอย ได้ชื่นเชยเสียงสวรรค์ได้ใหลหลง จึงลืมเมืองหลงมนต์ของไพรพง พักกายลงบ้านนา-บินหลาเอย คนห่างบ้านพลัดเมืองแรมรอนถิ่น ยังหอมกลิ่นบ้านเก่า - นิจจาเอ๋ย ยังอุ่นตัก พักเหนื่อย ไม่เลือนเลย ชื่นใจเชย ขวัญเอ๋ย เพียงคนึง ความงดงามอันใดชวนใหลหลง เท่าความรักมั่นคง ชวนฝันถึง แห่งความงามท้องถิ่น ที่ตราตรึง ห้วงคำนึง รอวัน จะหวนคืน เจ้าจะนอนพักลงที่ตรงไหน จงหลับลงระหว่างใจอย่าขมขื่น ความปวดร้าวชั่วยามเพียงข้ามคืน จงพบพานความชื่น-บินหลาเอย.
ต้นกล้า อันดามัน 26 ต.ค. 2549 12:48 น. - ID 94396 
1228
4
0
26 ตุลาคม 2549 13:00 น. - comment id 619377
ความปวดร้าวชั่วยามเพียงข้ามคืน จงพบพานความชื่น-บินหลาเอย. พลัดถิ่นอีสานเหมือนกันค่ะ
26 ตุลาคม 2549 13:13 น. - comment id 619387
ยอดเยี่ยม ชื่นชมล้นใจค่ะ พลีมอบเรื่องรจนาขวัญ แด่..เจ้าบินหลา เจ้านกไพรในใจ..นวลค่ะ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem89517.html
26 ตุลาคม 2549 13:15 น. - comment id 619389
บินหลาบินไปไหนกันคะ เหนื่อยนักพักก่อนนะคะ หายเหนื่อยบินต่อไปใหม่ ยังไม่สายหรอกค่ะ
26 ตุลาคม 2549 15:26 น. - comment id 619565
หรือ บินหลาหลงป่าปูน ไปเทิดทูนเมืองคอนกรีต ผิดธรรมา ผิดจารีต จะขอขีด เขตห้าม ข้ามกลับคอน!
29 ตุลาคม 2549 08:50 น. - comment id 620726
บิน บิน ถลา ถลา ล่อน ลม บิน ล่อง บิน ลอย บิน ถลา ถลา เล่น ลม บินหลา พัด พา ไป ไกล บินไป ใน ท้อง ฟ้า นภา ใหญ่
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
