"เก้าอี้ตัวนั้น"

แดนไกล ไลบีเรีย

     ขณะที่ฉันเดินอยู่ตามริมทาง
เดินอย่างไม่มีจุดหมาย
เดินไปอย่างไร้ทุกสิ่ง
หากเหลือแต่ความผิดหวัง  ท้อแท้
    ฉันเหนื่อยเหลือเกิน !!!
ไม่มีใครช่วยฉันเลย
     ช่วยฉันด้วย  ช่วยฉันที
ฉันอ่อนแรงและล้าลงเรื่อย ๆ
ฉันลุกขึ้นเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
มีใครใหม ?  ใครสักคนที่จะมาช่วยฉัน
     "มานี่สิ  ฉันจะช่วยเธอเอง"
เอ๊ะ!!!  ใครน่ะ  ใครที่พูดกับฉัน
ฉันหันไปรอบ ๆ
ฉันมองไม่เห็นใครเลยสักคน
     อ้า !!!  ฉันเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีใครต้องการ
ฉันแน่ใจว่า  เก้าอี้ตัวนั้นพูดกับฉัน
ฉันพยายามดึงแรงเฮือกสุดท้ายของฉัน
พาร่างกายที่อ่อนล้าของฉันไปที่เก้าอี้ตัวนั้น
     และแล้ว...
ฉันได้มาเอนหลังบนเก้าอี้นั้น
ฉันมีความสุขเหลือเกิน
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ช่วยชีวิตฉัน
เก้าอี้ตัวนั้นช่วยคลายความเจ็บปวดของฉัน
ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในรากลึกของหัวใจมานานแสนนาน
     ตอนนี้   ฉันมีแรงพอแล้ว
ที่จะเดินต่อไป
แต่คราวนี้  ฉันจะเดินต่อไปอย่างมีจุดหมาย
เดินต่อไปเพื่อช่วยเหลือคนข้างหน้า
และนำทางแก่คนข้างหลัง
เพราะฉันคือเก้าอี้ตัวนั้น
ที่ยังคอยให้ความช่วยเหลือกับทุกคน
ที่เคยเป็นเหมือนฉัน
                 ..........