หน้าส่วนตัว
ดินก้อนสุดท้าย
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า..ขอข้าวขอแกง....
ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า
ขอช้าง ขอม้า ให้น้องข้าขี่..
ขอเก้าอี้ ให้...........
เสียงเพลงกล่อม..ของยาย..ได้ขับขาน
หลานพิการ..แขนขา..คราหนุนตัก
โอ้.ละเห่..หลับเถิดหนอ..พ่อหลานรัก
เจ้าจงพัก..กายที่ล้า..อย่าช้าใย
เสียงเด็กน้อย..ถามยาย..ก่อนใกล้หลับ
ว่ายายครับ..แขนและขา..ผมไปไหน
จึงไม่มี..ให้เห็น..เช่นใครใคร
หนูสงสัย..ยายจ๋า..อยากรู้ความ
ฟังนะเจ้า..ยายจะเล่า..ให้เจ้ารู้
สิ่งที่อยู่..ในใจ..เจ้าได้ถาม
กาลครั้ง..หนึ่งนั้น..บนฟ้าคราม
นางฟ้างาม..เทวดา..ท่านปั้นดิน
ประสงค์เพื่อ..สร้างเสียง..สำเนียงเพราะ
เสียงหัวเราะ..เบิกบาน..ทุกบ้านถิ่น
ให้โลกนี้..สดใส..สมในจินต์
จึงปั้นดิน..จากสวรรค์..ประทานมา
ศิลปะ..ที่ฟ้า..บรรจงปั้น
ให้ต่างชั้น..จากสัตว์..จัด แขน ขา
มีทั้งหู..จมูกปาก..ฝากดวงตา
เป็นเด็กน้อย..ขึ้นมา..น่าเอ็นดู
เทวดา..ปั้นเด็กชาย..ให้กำเนิด
ฝีมือเลิศ..น่ารัก..นักไอ้หนู
นางฟ้านั้น..ปั้นเด็กหญิง..มิ่งโฉมตรู
น่าตาดู..จิ้มลิ้ม..ยิ้มผ่องพรรณ
ทีละคน..ปั้นลงสู่..คู่โลกหล้า
เพื่อแต่งเติม..โลกา..พาสุขสันต์
เสียงหัวเราะ..กังวาน..ประสานกัน
จากเด็กน้อย..บนสวรรค์..ท่านส่งมา
มาถึงตอน..สำคัญ..แล้วหลานรัก
เจ้าอยากพัก..หรือฟังต่อ..ข้อกังขา
หนูอยากฟัง..ยายเล่าต่อ..ขอเมตตา
หนูเกิดมา..จากดินนั่น..หรือเปล่ายาย
ยายอมยิ้ม..เล่านิทาน..หลานฟังต่อ
เพื่อไขข้อ..สงสัย..ให้ห่างหาย
เทวดา..ปั้นดิน..เป็นเด็กชาย
ก้อนสุดท้าย..ไม่มากพอ..ต่อกายา
ดินใกล้หมด..ปั้นหูตา.. จมูกปาก
คงลำบาก..หากจะปั้น..เป็น แขน ขา
ให้สมบูรณ์..เช่นเด็กอื่น..ที่ปั้นมา
ทำอย่างไร..ให้ชีวา..กับเด็กชาย
เทวดา..ตัดสินใจ..ให้ชีวิต
ก้อนสุดท้าย..จึงลิขิต..อย่างใจหมาย
ปั้นหัวใจ..ที่แข็งแกร่ง..มอบเด็กชาย
ให้เกิดกาย..กำเนิดสู่..คู่โลกงาม
เจ้าคือดิน..ก้อนสุดท้าย..หลานชายเอ๋ย
อย่ากลัวเลย..เจ้ามีใจ..ใครเกรงขาม
สุดวิเศษ..เข้มแข็ง..แกร่งทุกยาม
เทวดา..บนฟ้าคราม..ตามให้พร
ใครจะล้อ..ให้เจ้า..นั้นเศร้าโศก
อย่าวิโยค..หลานรัก..ยายจักสอน
ใจเป็นนาย..กายเป็นบ่าว..เฝ้าสังวร
รีบเข้านอน..แล้วตื่นมา..สู้ต่อไป
จากวันนั้น..จวบจน..ถึงวันนี้
หลานของยาย..คนดี..ได้เติบใหญ่
อนาคต..การงาน..นั้นก้าวไกล
แม้จะไม่..มีแขนขา..มานำทาง
ข้อพิสูจน์..จากดิน..ก้อนสุดท้าย
อยู่ในกาย..คือใจ..ไร้หม่นหมาง
ส่องชีวิต..ส่องความคิด..พิชิตทาง
ได้อยู่อย่าง..ไม่ท้อ..ต่อชะตา
............................................................
ดินก้อนสุดท้าย..ช่างเป็นดินที่มีค่านัก
และฉันเชื่อว่า เทวดา และนางฟ้า
ปั้นดินก้อนนั้น ให้กับเราทุกคน
เพียงแต่เราจะหาดินก้อนนั้น
ที่อยู่ในตัวเราพบหรือเปล่า..เท่านั้นเอง
............................................................
magic 3 มิ.ย. 2548 15:57 น. - ID 76834 
2874
18
0
3 มิถุนายน 2548 16:19 น. - comment id 474675
เป็นบทกลอนที่มีความหมายดีมาก ดินก้อนสุดท้าย ยาย..ของฉัน
3 มิถุนายน 2548 16:23 น. - comment id 474680
งดงามมากครับคุณเมจิค...นับถือ...
3 มิถุนายน 2548 16:45 น. - comment id 474699
บางคนลืมไปนะว่าเราเกิดมาจากดิน สุดท้ายก็ฝังร่างไว้ในผืนดิน เช่นกัน ไขว่คว้าอะไรกันมากมาย ยกย่องตัวเองว่ามีหัวใจดั่งทอง ดั่งมณีที่มีค่า ฤ หลงลืมไป สิ่งเหล่านั้น ตัวเองนั่นแหละ กำหนดค่าเอง เศษดินก้อนสุดท้าย มั่นหมาย เสกสรรเป็นร่างกาย แต่งปั้น จำแนกเพศหญิงชาย แน่ชัด เพียงแต่หัวใจนั้น มิได้เท่าเทียม
3 มิถุนายน 2548 21:12 น. - comment id 474759
ให้คุณค่าและความหมายที่จรรโลงใจเหลือเกินค่ะ คุณ magic
3 มิถุนายน 2548 21:35 น. - comment id 474770
เป็นงานปั้นที่บรรจงทำ แม้ขาดดินบางส่วน แต่ก็ยังสมบูรณ์ที่จิตใจ.. ่น่ะค่ะ คุณป้าเมจิค.. .........................................................
3 มิถุนายน 2548 22:34 น. - comment id 474807
....อ่านแล้วอึ้งครับ...เป็นบทกลอนที่เขียนดีมากๆ จากความรู้สึก(ของผม)นะครับ....
.....อยู่ได้อย่าง ไม่ท้อ ต่อชะตา.....
สวัสดีครับ
3 มิถุนายน 2548 22:38 น. - comment id 474810
เป็นบทกลอนที่มีความหมายดีมากเลยค่ะ ตังเมขอชื่นชมสุดหัวใจเลย ชอบมากๆ ขออนุญาตเก็บไว้นะคะ
3 มิถุนายน 2548 22:46 น. - comment id 474817
เพราะมากๆ เลยค่ะ แต่งได้ดีมากเลยย
3 มิถุนายน 2548 22:56 น. - comment id 474823
เยี่ยมจริง ๆ ค่ะคุณเมจิก
คิดถึงยาย
3 มิถุนายน 2548 23:53 น. - comment id 474856
โห เจ๊เขียนได้กินใจชะมัดเลย นั่งอ่านซะเพลินเลยขอรับ สวัสดียามดึกขอรับเจ๊
4 มิถุนายน 2548 00:11 น. - comment id 474861
เทวดา..ตัดสินใจ..ให้ชีวิต ก้อนสุดท้าย..จึงลิขิต..อย่างใจหมาย ปั้นหัวใจ..ที่แข็งแกร่ง..มอบเด็กชาย ให้เกิดกาย..กำเนิดสู่..คู่โลกงาม ............................ ชอบบทที่ยกมามาก ๆ เลยค่ะพี่หยก .. โดนใจเต็ม ๆ เลย ..
4 มิถุนายน 2548 00:13 น. - comment id 474862
ขนลุก ผมไม่รู้จะบรรยายยังไง รู้แต่ ดีมาก ๆ เลย
4 มิถุนายน 2548 08:02 น. - comment id 474909
อ่านแล้วอึ้งแล้ว งดงามแท้ ดินก้อนสุดท้ายกับหัวใจที่แข็งแกร่ง..... คนพิการมีไม่น้อยในโลกหล้า พิการตาพิการหูน่าสงสาร ไร้แขนขาปัญญาอ่อนนอนคลุกคลาน เห็นทุกวันพิการใจในสังคม...ฯ
4 มิถุนายน 2548 10:53 น. - comment id 474957
ยายอมยิ้ม..เล่านิทาน..หลานฟังต่อ เพื่อไขข้อ..สงสัย..ให้ห่างหาย เทวดา..ปั้นดิน..เป็นเด็กชาย ก้อนสุดท้าย..ไม่มากพอ..ต่อกายา ดินใกล้หมด..ปั้นหูตา.. จมูกปาก คงลำบาก..ที่จะปั้น..เป็น แขน ขา ให้สมบูรณ์..เช่นเด็กอื่น..ที่ปั้นมา ทำอย่างไร..ให้ชีวา..กับเด็กชายอึ้งไปเลยครับพี่ น่าชื่นชมทั้งคุณยายคุณป้า
4 มิถุนายน 2548 12:29 น. - comment id 474999
ปกติจะดูจะดูรายการคนค้นคนเป็นประจำเหมือนกันค่ะ และช่างก้อม ก็เป็นอีกตอนที่ประทับในความทรงจำ เราซึ่งเป็น..ก้อนดิน...ที่ถูกปั้นจนครบ หากท้อแท้สิ้นหวัง...ก็น่าเสียดายแทน... ดินก้อนสุดท้าย....ที่มาติดอยู่กับตัวเรา... คุณเมจิก...เขียนบทนี้ได้ประทับใจจริงๆ ค่ะ ....................................................................................................... ลี่...ผู้มาเยือน .
4 มิถุนายน 2548 21:28 น. - comment id 475194
หยกเขียนเรื่องนี้...ดีจัง ให้ข้อคิดที่ดีมากๆ ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ เป็นห่วง และคิดถึงค่ะ สวัสดีค่ะ
5 มิถุนายน 2548 11:44 น. - comment id 475292
หยก.. อ่านแล้ว..ขนลุกน่ะ... เขียนได้ดี..เหลือเกิน.. เอ...เพิ่งจะรู้ว่า.. เพื่อนเรา.. ไม่ใช่ต้องส์..เป็นอย่างเดียว.. อิ ๆ... ช่วงนี้..น่ะ..พักผ่อนเยอะ ๆ.. อย่าเพิ่งเล่นนักเลยคอมน่ะ.. ให้หายดีซะก่อน.. อย่าดื้อนักเลย..
5 มิถุนายน 2548 18:33 น. - comment id 475379
เก่งจังเลยค่ะ เป็นกลอนที่อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นอีกเป็นกองเลย ชอบมากค่ะ ชื่นชมในผลงานและคิดถึงคนแต่งเสมอนะค่ะ
5 มิถุนายน 2548 21:00 น. - comment id 475446
คิดได้ไงเนี่ย บรรเจิดมาก
5 มิถุนายน 2548 22:12 น. - comment id 475476
เป็น..บทกลอน..ที่เรนชอบมากที่สุด..ในโลกเล้ยยคะ.. พี่เม..
..ดิน.. ที่สวยงาม..
และ..เม็ดฝน.. ที่ใสเย็น...
..เรน..คิดถึง..พี่เม..นะคะ..
6 มิถุนายน 2548 08:13 น. - comment id 475548
ชอบมากๆเลย.. ..สุดยอดครับ..
6 มิถุนายน 2548 11:04 น. - comment id 475644
กินใจนักอักขราคราได้อ่าน เสียงขับขานเล่าเรื่องราวใครคนหนึ่ง ภาพชีวิตสะท้อนติดตาตรึง ให้คิดถึงผู้ที่ด้อยค่อยฝ่าฟัน ทนลำบากฝืนอยู่สู้ชีวิต ด้วยลิขิตเกิดมาแขนขาฉัน กำลังใจที่ยายสอนเหมือนพรอัน ประเสริฐมั่นหลานจักสู้อยู่ต่อไป ไพเราะ กินใจมาก ๆค่ะ นาน ๆจะ ได้กลับมาที่เว็ปที ให้กำลังใจค่ะ เขียนมาอีกนะคะ จะคอยอ่าน
6 มิถุนายน 2548 11:51 น. - comment id 475667
ได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วค่ะ ถ่ายทอดกลอนได้..ตรงกับเรื่องแล้วก็ไพเราะและสวยงามมากค่ะ รายการคนค้นคน ก็ติดตามประจำได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับรายการนี้เยอะมากค่ะ
...รู้เรื่องของ ช่างก้อม แล้วซึ้งมากค่ะ น้ำตาไหลเลย ไม่ใช่สงสารในชีวิตเขา แต่ซึ้งน้ำใจของยายที่สอนหลานได้ดีมากเลย ช่างก่อมก็สู้ชีวิตด้วยหัวใจที่แข็งแกร่งมาก มากกว่าคนปกติอีกหลายคนที่พอมีปัญหาก็หนีปัญหาด้วยวิธีโง่ๆ
7 มิถุนายน 2548 16:16 น. - comment id 476456
ขอชื่นชมบทกลอนพร้อมวิญญาณ ของคุณ เมจิค คะ หลานยายเหมือนกัน
10 มิถุนายน 2548 16:28 น. - comment id 478099
"ก้อนดินสุดท้าย\" มีความหมายและงดงามมากเลยค่ะ ชื่นชม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
