เล่านิทาน.....ให้ฟ้าฟัง

เพชรพรรณราย

ท้องฟ้าเอ๋ยเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม
เรื่องหัวใจใฝ่ฝันอันมุ่งหมาย
เป็นความหวังตั้งฤทัยไม่เสื่อมคลาย
แต่สุดท้ายต้องพ่ายแพ้แก่ชะตา
       ฉันจะเล่าลำเนาเหตุด้วยเจตจิต
ไม่เบือนบิดผิดการณ์ใดให้เสื่อมค่า
กับความจริงสิ่งที่เกิดกำเนิดมา
เพื่อให้ฟ้าแบ่งเบายามเหงาใจ
        เป็นเรื่องราวกล่าวไปในอดีต
 ที่ยังกรีดดวงใจนี้ที่หมองไหม้
สิ่งต่างต่างไม่เคยลบจบความไป
ยังอยู่ในใจของฉันทุกเวลา
       เจ้าเข้าใจในชะตาไหมเล่าเจ้า
เหมือนดังเราเฝ้าฝันใฝ่ใจปรารถนา
เฝ้าเพียรสร้างร่างกำหนดกฏชีวา
หวังไว้ว่าพาสุขสมอารมณ์ปอง
       แต่แล้วกรรมนำอะไรใยจึงพราก
ฝันได้จากยากฝืนกล้ำกลืนหมอง
ให้ฉันทุกข์เจ็บช้ำน้ำตานอง
นำให้ต้องร้องร่ำไห้ใจอาดูร
       ทุกความเจ็บทิ่มแทงใจไม่ห่างหาย
เหมือนดวงใจจะสลายมลายสูญ
ความท้อแท้เปล่าเปลี่ยวเหงาเข้าเกื้อกูล
ยิ่งเพิ่มพูนความอ่อนล้ากายาตรม
      ฉันต้องอยู่กับความจริงสิ่งที่เจ็บ
ฉันต้องเก็บความเจ็บช้ำจำขื่นขม
กับอดีตกรีดหัวใจให้ระบม
ฉันต้องจมกับวันวานที่ผ่านไป
      จากวันนั้นถึงวันนี้ที่ผันผ่าน
ถึงจะนานกาลหมุนเปลี่ยวเวียนถึงไหน
ความเจ็บปวดรวดร้าวนี้ไม่หนีไกล
ทิ้งรอยไว้ไม่เคยหายวายสักที
      ฟ้าจะรู้หรือไม่..ใช่สำคัญ
เพียงแค่ฉันนั้นระบายถ่ายท้อนี่
แค่ให้ใจได้คลายทุกข์ที่เรามี
ผ่อนทุกข์นี้ที่เก็บไว้ในใจตน
          เพื่อให้เป็นกำลังตั้งใจใหม่
สู้ต่อไปในชีวิตที่สับสน
เพื่อกำหนดกฏทางใหม่ในกมล
จำต้องคลายทุกข์ทนใจให้เบาบาง