แล้วสักวัน ... ฉันจะกลับมาหา เธออาจมีน้ำตา ... ในวันนี้ แต่ฉันรู้ ... สักวัน ... จะหายดี เพียงบาดแผลในวันนี้ ... ยังกรีดใจ ปลดปล่อยวันวานเถิด ... นะขวัญเจ้า อยู่ใต้เงาในห้องเก่ายิ่งหวั่นไหว ก้าวเถิด ... ก้าวออกมาบ้างเป็นไร อนาคตยังยาวไกลในเส้นทาง พรายน้ำตาพร่างเป็นสายในคืนนี้ สดุดี ... แด่ความรักที่ลาร้าง รับความจริง ... เปิดทุกสิ่ง ... ที่อำพราง ไม่อาจสร้างสิ่งสลายให้หวนคืน แล้วสักวัน ... ฉันจะกลับมาหา โปรดยอมรับรอยน้ำตาอย่าทนฝืน แล้วพรุ่งนี้ ... เธอจะได้ลุกขึ้นยืน เสียงสะอื้นแทนที่ ... ด้วยรอยยิ้ม
13 ธันวาคม 2547 15:50 น. - comment id 387806
ครับ เป็นกลอนที่ไพเราะมากนะครับ ปล่อยน้ำตาเพื่อสดุดีความรัก แล้วสักวันจะกลับมาครับ ทักทายนะครับ^________^
13 ธันวาคม 2547 17:03 น. - comment id 387840
ติดปีกเสรีโบกโบยสู่ปลายฟ้า ทิ้งพันธนาการที่อ่อนล้าแล้วก้าวไปค้นหาความหมาย อีกไม่นาน ฟ้าสว่าง ดอกไม้จะบาน เรื่องร้าย ๆ จะผ่านไป น้ำตาจะหยุดไหล รอยยิ้มจะคืนมาใหม่ในอีกวัน บทกลอนไพเราะมาก ๆ คะ เป็นกำลังใจได้ดี ชอบจังเลย..คำว่า..นกสีฟ้า ู^________^
14 ธันวาคม 2547 14:15 น. - comment id 388457
แล้วสักวันฉันจะกลับมาหา รอยน้ำตาเหมือนเก่าเศร้าอย่างนี้ แต่วันนี้ฉันขอสุขทุกวันมี ด้วยว่าฉันตอนนี้ยังมีเธอ *-*กลอนน่ารักมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*