ดาว

ดาว..ที่สุกสกาวกลางฟ้าไกล
ส่องประกายความหวัง..อยู่กลางผืนฟ้า
ให้คนโหยหา ที่จะหยิบไขว่คว้า...
เอามาเก็บในหัวใจ..
ทาง..ไปสู่ดวงดาวไกลแสนไกล..
ไม่ได้โรยดอกไม้..ต้องฝ่าฟันด้วยใจ
ปวดร้าว...เพียงไหน..ทน..แต่เพียงรู้ไว้อยู่..
ว่า..
สองมือและใจอันมั่นคง..
นั่นคือ.ทรนงยิ่งภูผา..
ที่หยัดยืนมั่นคง..ไม่หวั่นไหวในโชคชะตา
ให้มาชี้ทางที่ก้าวเดิน.
ให้มาชี้ทางที่จะเดินสู่..ดาวดวงที่ใจมันต้องการ..
ไม่ยอมให้ใครกำหนดเดิน..
ไม่ยอมให้ใครขีดเส้นทาง...
ดวงดาวของใครต้องคว้าเอง...

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

ใจพเนจร 21 ก.ย. 2547 08:38 น. - ID 61802

732

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/61802 ที่มา: - , ใจพเนจร

comments powered by Disqus

รดา

21 กันยายน 2547 10:12 น. - comment id 335130


 นึกถึง The stars เลยค่ะ 5555 ..^_^..

สองมือเอื้อม หยิบแย่ง เพื่อแข่งฝัน
ดาวของฉัน ดวงไหน ใจไขว่คว้า
ดาวของใคร ของคนนั้น ยากแย่งมา
ต้องขวนขวาย ค้นหา ค่าของดาว

)))--ผลิใบสู่วัยกล้า--(((

21 กันยายน 2547 10:57 น. - comment id 335162

สวัดีครับ.............

         ผมเข้ามาอ่านกลอนเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี  

         หาก ผลิใบ ยังอยู่ก็จะคอยให้ความอบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป

กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี