:: บทเพลงของพี่ชาย ::

นางสาวใบไม้

  
จากคนแปลกหน้าที่กลายมาเป็นคนคุ้นเคย
จากคนที่ดูเฉยเมยและไม่เคยเอาใจใส่
จากคนที่ไม่หวานชาด้านคล้ายไม่มีหัวใจ
คือคนสุดท้ายที่มีไหล่ให้ซับน้ำตา             

                     ***ลืมเสียเถิดความหลังฝังดวงจิต
                     ลืมเสียเถิดมิ่งมิตรขนิษฐา
                     ลืมเสียเถิดความเศร้าร้าวอุรา
                     ลืมเสียเถิดแก้วตาอย่าอาวรณ์***           
คือบทกลอนปลอบน้องอย่าร้องไห้
นิ่งเสียเถิดดวงใจฟังพี่สอน
พี่รู้ดี...วันนี้เจ้าร้าวรอน - - -
อาจไหวอ่อน - - แต่น้องอย่าอ่อนแอ
  
                     คนเก่งของพี่ชายหายไปไหน
                     เรื่องแค่นี้ไยถอดใจแล้วยอมแพ้
                     โธ่เอ๊ย.....ยัยเด็กงอแง
                     ที่แท้ก็คนเจ้าน้ำตา
ยิ้มหน่อยนะ.....คนดี
ดูพี่ชายสิ - - ยังหัวเราะร่า
เช็ดซะ....น้ำมูกน้ำตา
แล้วหันหน้ามาคุยกัน
  
                     เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ
                     ทำไมยังจะทำหน้าอย่างนั้น
                     - - -ในวันนี้ที่ดูเงียบงัน - - -
                     ลืมไปหรือยังว่ามีพี่อยู่อีกคน
น้ำตามีค่าเกินกว่าจะเสียให้คนอย่างนั้น
เมื่อเขาไม่เห็นความสำคัญก็อย่าไปสน
เวลาที่ผ่านมาก็ถือซะว่าซื้อคนไปหนึ่งคน
แล้วปล่อยความหมองหม่นให้จบไป
  
                     อาจไม่มีคำซึ้งมาปลอบขวัญ
                     แต่ไม่อยากเห็นเจ้านั้นหวั่นไหว
                     รู้ไว้นะว่าน้ำตาเจ้ารินไหลเพียงใด
                     ก็รินรด......หัวใจพี่ชาย...ให้เจ็บร้าวได้....พอกัน