ถึงวันนี้ ผ่านร้อนหนาว มามากมาย เดี๋ยวเดินซ้าย แล้วเลี้ยวขวา ช่างผกผัน ทางชีวิต ของคนเรา เป็นเช่นนั้น ต้องฝ่าฟัน บุกบั่น ดั้นด้นไป นอนนับวัน ดูเดือน ที่เลื่อนผ่าน ถึงความหวาน ความขม ความตรมเศร้า อีกทั้งความ สนุกสนาน ในใจเรา ความซึมเซา จากความรัก ประทับทรวง ทุกทุกอย่าง ต่างสอน ให้เรียนรู้ ว่าชีวิต ยังต้องอยู่ ต่อใช่ไหม มัวท้อแท้ สิ้นหวังหมด กำลังใจ ไม่ฝ่าฟัน ต่อไป อยู่ได้หรือ แม้ท้อถอย สิ้นหวัง หมดเรี่ยวแรง แม้อ่อนแสง ความหวัง สักปานไหน มาวันนี้ ลุกขึ้นสู้ ก้าวต่อไป ขอแรงใจ เป็นกำลัง เท่านั้นพอ... ขอขอบคุณ ที่มีเธอ อยู่บนโลก ปัดทุกข์โศก ขจัดร้าย ให้ไกลฉัน ขอขอบคุณ แรงใจที่ มีให้กัน เป็นแรงดัน ผลักให้ฉัน ก้าวต่อไป ขอบคุณเธอ..ที่คอยเป็นห่วง..ถามไถ่..ให้กำลังใจเสมอ..ยังไง ก็ สู้ ไม่ ถอย อยู่แล้ว...
17 กรกฎาคม 2547 17:40 น. - comment id 299915
ดีจังเลย กลอนสร้างความฮึกเหมให้แก่ใจอีก หลายดวงที่ท้อแท้สิ้นหวังอยู่ เป็นคนมันต้องสู้ ทุกทุกอย่าง ต่างสอน ให้เรียนรู้ ว่าชีวิต ยังต้องอยู่ ต่อใช่ไหม มัวท้อแท้ สิ้นหวังหมด กำลังใจ ไม่ฝ่าฟัน ต่อไป อยู่ได้หรือ บทนี้ชอบมากๆเลย แต่งได้เก่งมากขอชม๚ะ๛ size>
17 กรกฎาคม 2547 18:50 น. - comment id 299988
สัญญาจ๊ะสัญญา... สัญญาว่าจะสู้ไม่ถอย ก็กำลังใจน่ะมีเป็นร้อย จะให้ถอยง่าย ง่ายได้ไง(เนอะ) +++อิอิ..กลอนน่ารักดีค่ะ+++
17 กรกฎาคม 2547 20:35 น. - comment id 300037
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ..สู้ต่อไปค่ะ..
17 กรกฎาคม 2547 22:00 น. - comment id 300077
ถูกต้องนะคร๊าบ
17 กรกฎาคม 2547 22:45 น. - comment id 300096
ต้องเลี้ยวซ้ายหันขวาแล้วหน้าเดิน ดึงบังเหียนจนเพลินสนุกสนาน เกิดเป็นม้าชอกช้ำแสนทรมาน บังคับใช้ทำงานจนเกินทน มีชีวิตติดบ่วงทรวงสะท้อน ได้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฝน ไม่เคยสุขมีแต่ทุกข์คลุกเคล้าปน อยากดิ้นรนลุกขึ้นสู้ให้รู้ฤทธิ์ อ้าว ๆ โธ่เอ๋ย นึกว่าพูดเรื่องม้าเห็นเดินซ้ายเลี้ยวขวา ขอโทษ ๆ อิอิ
18 กรกฎาคม 2547 11:31 น. - comment id 300347
เกิดมาแล้ว เป็นคน ทนสู้ต่อ อย่าไปท้อ รอความหมายในชะตา อย่าไปคิดว่า ชีวิต ที่เกิดมา เป็นเพราะฟ้า ขีดมา พาเราไป จงเรียนรู้ เอาอดีต ขีดขึ้นตั้ง เอาความหวัง ไขว่ขว้า หาจุดหมาย เอาตวามทุกข์ ที่ท้น ล้นหัวใจ จีบมาใส่ หัวใจ ให้มีแรง @@@@@@@@@@@@@@ สู้ต่อไป คนยากไร้ สิ้นแง กว่าเรา ยังมีมากมายนัก
4 สิงหาคม 2547 01:24 น. - comment id 305382
..อย่าเสียใจ ไปเลย นะคนดี.. ..ที่ตรงนี้ ยังมีคน คอยห่วงหา.. ..ยังเฝ้ารอ รองรับ ซับน้ำตา.. ..วันที่เทอ..เหว่ว้า ไม่มีใคร.. ..อย่าเศร้าสร้อย ไปเลย นะคนดี.. ..เทอยังมี วันพรุ่งนี้ ที่สดใส.. ..เมื่อเมฆฝน ที่หม่นฟ้า ซาลงไป.. ..เธอจะพบ กับวันใหม่..ที่สวยงาม.. พร้อมจะอยู่ เคียงข้างกาย ยามไหวหวั่น.. ..พร้อมจะเดิน ร่วมฝ่าฟัน ซึ่งขวากหนาม.. ..ส่งแรงใจ..ให้เธอสู้ อยู่ทุกยาม.. ..จงเดินตาม ความใฝ่ฝัน อันยาวไกล.. ..เปรียบชีวิต เหมือนละคร ตอนหนึ่งๆ.. ..อาจมีซึ่ง ตอนเธอนั้น จะหวั่นไหว.. ..ย่อมต้องมี ตอนเจ็บปวด รวดร้าวใจ.. ..มีตอนที่ ต้องร้องไห้ ทุกข์ระทม.. ..แต่เมือ่ใด ที่บทร้าย ได้พ้นผ่าน.. ..ย่อมถึงวัน..ที่หัวใจ..ไม่ขื่นขม.. ..ปล่อยความเศร้า..ให้ลอยไป..กับสายลม.. ..ถึงจะล้ม..ลุกเดินต่อ...อย่าท้อใจ...