เย็นยามย่ำ

พัลจิล

แสงทองทาบอาบท่งยามย่ำอัสดง
ลมแผ่วผิวระริกริ้วผ่านดอนดง          ท่งกว้าง
ทินกรราแรงอ่อนแสงลงอ่อนบาง
นิ่งเหมือนไม่เคลื่อนแต่คล้อยแหล่งบาง         ย่างเยื้อง
มินานอหังการแห่งแสงสิ้นแรงเรือง
ความมืดค่อยคืบคลุมมาเนืองๆ         แหล่งหล้า
น้ำค้างบรรจงลงจับปลายยอดหญ้า
จากนิดหน่อยลงบ่อยก็นำพา         น้ำค้าง
ยิ่งดึกยิ่งเย็นยิ่งเหน็บหนาวยิ่งพรายพร่าง
หนาวจับใจเย็นจับเนื้อสรรพางค์         สะบั้น				
comments powered by Disqus
  • ผู้หญิงไร้เงา

    16 มิถุนายน 2547 23:17 น. - comment id 285930

    แต่งได้ดีมากเลยค่ะ แวะมาชื่นชมผลงานนะค่ะ
  • tiki

    17 มิถุนายน 2547 02:03 น. - comment id 286016

    :)
  • ลี่...ผู้มาเยือน

    17 มิถุนายน 2547 16:28 น. - comment id 286239

    คลาสิกดีจังค่ะ
    ......................

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน