หน้าส่วนตัว
อ้าวว้างว่างเปล่าเหงาเศร้าสร้อย
ใจละห้อยด้อยแรงฝืนจะยืนหวัง
โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงลำพัง
เท้าประทังมือหยั่งพื้นยืนเดียวดาย
นี่นะหรือคือพรากลาจากกัน
น้ำตามันหลั่งไหลไปสุดสาย
ครวญคร่ำพร่ำหาไม่วางวาย
ใจสลายหมองหม่นดังมลทา
มันร้าวรวดปวดใจไม่สร่างสา
ทุกครั้งคราพาใจหวนที่ครวญหา
เหมือนดังมีดกรีดฤทัยไม่ร้างรา
ซ้ำอุรามาย้ำเติมแผลเดิมเรา
วันแล้ววันเล่าเจ้าผันผ่าน
นานแสนนานผ่านผันจากวันเก่า
เหมือนรอยมีดกรีดใจไม่บรรเทา
ยังคงเฝ้าตอกย้ำใจให้เศร้าตรม
กลายเป็นแผลแต่อดีดคอยตามติด
ในดวงจิตติดในใจให้ขื่นขม
เหมือนนกรู้ดูความคิดในอารมณ์
นำเราจมสู่วันเก่าที่เหงาใจ
ทุกคืนค่ำจำขมขื่นตื่นตระหนก
ดังฝันตกในวันวนไม่พ้นได้
ภาพเก่าเก่าปรากฎเห็นชัดเจนฤทัย
ยากหนีได้ให้กลืนกล้ำจำเศร้าทรวง
คงเหลืออยูคือกายใจมันสิ้น
ไม่ยลยินสิ้นรู้สึกตรึกตรองห่วง
รอสิ้นใจไปจากทุกข์ในใจดวง
จะได้ล่วงดับดิ้นสิ้นเสียที
1030
5
0
19 พฤศจิกายน 2546 23:10 น. - comment id 183185
@เมื่อใจทุกข์สุดรันทดสลดจิต วัฎจักรแห่งชีวิตที่เศร้าหมอง ทุกวิถีโถมดวงใจผิดทำนอง ตามครรลองกฏแห่งกรรมที่ทำไป
20 พฤศจิกายน 2546 00:50 น. - comment id 183207
วันหนึ่งคือวันนี้ เป็นวันที่เราสิ้นลม ใจเราเศร้าระทม เอาพัดลมไปซ่อมเอย ************************** ************************** ^_^
20 พฤศจิกายน 2546 10:22 น. - comment id 183228
แผลเป็นมันหายยาก ต้องใช้ระยะเวลารักษา..
20 พฤศจิกายน 2546 12:48 น. - comment id 183272
สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกหล้า เมื่อเกิดมาแล้วต้องดับลงยับหาย ทั้งสิ่งของอารมณ์และร่างกาย ทุกข์ไปใยปล่อยจิตว่างทางสายกลาง ท่านพุทธทาสสอนไว้ในทำนองว่า จิตเราเหมือนผ้าขาว อารมณ์ต่างๆไม่ว่ารักโลภโกรธหลงเข้ามากระทบก็เหมือนฉายหนังเขามาที่จอ เมื่อเลิกฉายจอก็เป็นผ้าขาวเหมือนเดิมไม่มีอะไรติดอยู่ถ้าเราทำจิตได้อย่างนั้นก็ไม่มีทุกข์ อิอิ
20 พฤศจิกายน 2546 16:39 น. - comment id 183331
อยู่อย่างเข้าใจในโลกดีกว่านะค่ะ อย่ารอแต่วันสิ้นลมเลยค่ะ มันน่าหดหู่จัง
21 พฤศจิกายน 2546 01:08 น. - comment id 183440
ความอ้างว้างอยู่กับความรู้สึก และยังปิดผนึกความชอกช้ำ มีแต่ทุกข์ไม่มีสุขในการกระทำ แล้วเมื่อไหร่จะหมดเวรกรรมเสียที *-*กลอนไพเราะมากเลยค่ะ ชอบอีกแล้วด้วยคะ*-*
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
