สุดเส้นขอบฟ้าสีคราม ตะวันลับราตรีกาลเคลื่อนหา แสงดาวหยอกเย้าแสงจันทรา ความเงียบเหงาโลมเล้าหยาดน้ำตาหลั่งริน เบื้องหน้ามีเพียงฟ้ากับทะเล คลื่นซัดสาดความเหว่ว้าเป็นอาจินต์ ปราสาททรายที่ก่อไว้ทลายสิ้น หลงเหลือเพียงเศษฝันให้กลืนกิน...บาดหัวใจ โอ้...ความรักที่เคยถูกสั่งสอน ทุกบททุกตอนมากค่าและยิ่งใหญ่ เชื่อมั่น ศรัทธา ทุ่มทั้งใจ สุดท้ายเป็นได้แค่อากาศ...ที่ลอยวน อยู่แห่งหนไหนไม่อาจรู้ รักลอยไกลสุดกู่จะเรียกคืนมาอีกหน นี่ละนะ...ที่เค้าบอกว่าใจคน ยากแท้จะหยั่งถึง...สับสนวุ่นวนหมดหวัง เดินทางผ่านความช้ำบนทางรัก มีเพียงความร้าวไหวผ่านมาทายทักแทบทุกครั้ง แม้แต่กำลังใจสุดท้ายที่มีก็แตกพัง เป็นเพราะฉันจริงจังหรือเธอเปลี่ยนแปลง
28 ตุลาคม 2545 21:07 น. - comment id 91974
เขียนได้ดีจัง ถึงจะเศร้าแต่ก็เพราะมากจ้ะ
28 ตุลาคม 2545 22:28 น. - comment id 92015
ชอบบทแรกจังค่ะ เวิ้งว้าง เหงา เศร้าจนอยากร้องไห้
29 ตุลาคม 2545 11:22 น. - comment id 92145
เพราะ....เรา...จ้า...คนละ 50/50 ขอโทษนะคะ ...เห็นกลอนเศร้าๆ เลยหยอกเล่นน่ะ ...เศร้าได้แต่อย่านานนะจ๊ะ ~^_^~
29 ตุลาคม 2545 12:47 น. - comment id 92172
ไม่อาจบอกว่าเพราะเธอหรือฉัน อาจเพราะสิ่งที่มีก่อนนั้นมันมากค่า แต่วันนี้เหลือเป็นความทรงจำ..แค่เวลา ผ่านเลยมาแล้วก็ผ่านเลยไป อย่าได้โทษเธอหรือโทษฉัน เพราะสิ่งเหล่านั้นทำให้ชีวิตสับสน ต้องโทษที่หัวใจคน... ที่มันไม่มั่นคงและแน่นอน ฉันอาจเคยทำให้เธอต้องเสียน้ำตา ฉันอาจเคยทำให้เธอต้องร้องไห้ ฉันอาจจะทำให้เธอหมดความสดใส แต่เธอไม่เคยไปจากฉันเลย ฉันรู้ว่าเธอจะสดใส..สักวันหนึ่ง ฉันรู้ว่าเธอจะหัวเราะ..สักวันหนึ่ง ฉันรู้ว่าคนจะส่งยิ้มให้.. ฉันรู้ใคร-ใคร จะยอมรับในตัวเธอ อย่าร้องไห้เลยคนดี เพราะการเสียน้ำตาแบบนี้ อาจจทำให้ความสดใสของชีวิต ได้เลือนหายไปในช่วงเวลาหนึ่ง ยิ้มสิยิ้มสิ..เธอยิ้มแล้วโลกสดใส
29 ตุลาคม 2545 16:23 น. - comment id 92223
เราทั้งสองคนนั้นแหละจริงไหม อิ อิ แอปเปิ้ล
29 ตุลาคม 2545 17:44 น. - comment id 92257
เพราะดีค่ะ มาช่วยโพสต์นะ
5 ธันวาคม 2545 20:04 น. - comment id 99479
เศร้าจัง แต่ถ่ายทอดออกมาได้ดีมากเลย เราเป็นกำลังใจให้นะแอ็ปเปิ้ล