ทำไม เธอหม่น

ม้าก้านกล้วย

เห็นเธอเหม่อ มองไป ไร้จุดหมาย
  เหมือนเธอทอด ใจหาย คล้ายอ่อนล้า
  เหมือนพยายาม จะสลัด สะบัดหน้า
  แต่เหมือนว่า มิอาจเปลื้อง เรื่องร้าวร้าง
  เธอทิฐิ หรือท้อแท้ หรือแพ้พ่าย
  จึงท่าทาง แหนงหน่าย คล้ายหมองหมาง
  บางคราวเธอ เลื่อนลอย ราวปล่อยวาง
  แต่ในบาง ครั้งครา เธออาวรณ์
  เธออยู่ใน ความว่าง อย่างเงียบเหงา
  คงเปลี่ยวเปล่า วังเวงนัก ยามรักกร่อน
  คงน้ำตา ท่วมใจ ฤทัยรอน
  คงหนักใจ เกินไถ่ถอน คืนอารมณ์
  อยากไปปลอบ ขวัญใจ ให้ได้ปลื้ม
  อยากให้ลืม ฝันฝืน ที่ขื่นขม
  อยากให้มอง โลกกว้าง อย่างชื่นชม
  ล้างใจตรม ด้วยใจเรา เข้าใจรัก
  ว่าชีวิต ไม่ได้ร้าย มิได้ลวง
  มีคนห่วง มีเยื่อใย เต็มใจนัก
  แม้นเรื่องราว ก่อนนั้น มันหน่วงหนัก
  ก็โปรดพัก ใจตรม ระทมฤดี
  เชิญมาชม โลกนี้ ที่งดงาม
  เชิญมาตาม ความฝัน อันหลากสี
  มาผ่อนคลาย พักกาย ได้ตรงนี้
  เธอยังมี เพื่อนร่วมทาง อย่างเข้าใจ
  (ม้าก้านกล้วย)
  (ตรงนี้ ทางเปลี่ยน มีไว้สำหรับ หักมุม
  ใครที่อยากอ่านให้มันซึ้ง ๆ อย่าอ่านต่อไปนะจ๊ะ)
  เลยบอกเธอ ว่าฉัน นั้นรับรู้
  เลยถามดู ว่าให้ช่วย อะไรไหม
  เลยได้รับ คำตอบมา ว่าขอบใจ
  ใช่หมองไหม้  ที่หม่นเหม่อ เธอ . . . ปวดฟัน