ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ ผู้หญิงคนนั้นรักเราและเราก็รักเขา

ต้น

ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ ผู้หญิงคนนั้นที่เรารักและเขารักเรา
ก่อนอื่นต้องแสดงความดีใจและเสียใจว่า ถ่อยคำที่ผมเขียนลงไปก่อนหน้านั้นเป็นสิ่งที่น่าอ่าน แต่บังเอิญว่ามันคงจะไม่อยากจะให้ใครได้รับรู้มั่งว่าเป็นอย่างไร เอาเถอะพูดไปก็เท่านั้นแหละครับจะไปมีใครรู้เรื่องกับผมละ คุณว่าจริงไหมครับท่านคุณผู้หญิงและท่านผู้ชายทั้งหลาย ชั่งเถอะมันก็เป็นเรื่องกระจอกๆ เรื่องหนึ่งเท่านั้นที่มันเกิดขึ้นมาในช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งมันก็จะเปลี่ยนไปธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตาย วงเวียนและวนอยู่อย่างนี้เป็นหน้าที่ของธรรมชาติ วันนี้คุณอ่านเรื่องผมได้ วันต่อไปคุณก็อ่านเรื่องคนใหม่ที่มันเกิดและโผล่มาตรงนี้ให้คุณๆ ทั้งหลายที่สนใจอยากอ่านมัน มันมีคุณค่าต่อคุณก็ต่อเมื่อคุณรู้สึกรักและประทับใจมัน แต่ตรงกันข้ามมันสูญสิ้นราคาเมื่อคุณรู้สึกเฉยชาไม่ใยดีต่อมัน อะไรไม่รู้เรื่อง
            แปลกใจใช่มัยละว่าทำไมต้องพูดอย่างนี้ขึ้นมาก่อน ผมก็รู้ว่ามัน ไม่เข้ากับหัวข้อเลย ดีครับข้อความที่เขียนก่อนหน้านั้นผมเสียดายมากและผมไม่อาจจะนำความคิดนั้นกลับมาอีกแล้ว มันยุ้งยากและมันหมดและจบลงแล้ว ถึงคุณจะไม่ทราบก็ไม่เป็นไรหรอกครับเพราะนั้นมันเป็นเรื่องของผมไม่เกี่ยวกับคุณเลย
            ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ผู้คนนั้น ที่เรารักและเขาก็รักเรา นั้น เป็นเรื่องที่มีอยู่ว่า ความขี้ขาดกลัวจนไม่เกล้าที่แบ่งปันความรักให้คนอื่น หรือคนอื่นไม่รักมองได้หลายทาง แต่ในที่นี้มองว่า ยากมีผู้ที่เรารักและเขาก็รักเรา มันง่ายที่สุด เพียงลมปากที่สะท้อนความคิดที่ฝั่งอยู่เบื้องหลังลึกอันเน่าๆ เท่านั้น ผมรักคุณ คุณรักผมหรือเปล่า เบื่อไหมละ คุณ คุณคงจะชอบก็ได้แต่ก็ไม่แปลกอะไรใช่มัยละและผม คงไม่ไปบอกหรือกางกันสติปัญญาอะไรของคุณๆ หรอกนะครับ รู้ตัวดีว่า โง่
ยากและยากมากที่สุดกว่าที่จะมีความเข้าใจกัน บ้างที่คุณอาจจะเจอ หรือมิอาจค้นมันพบหรอกครับทั้งชีวิต คุณอาจจะได้ของปลอมและก็มีบ่อยด้วยซ้ำไป เสียใจด้วยครับผมช่วยอะไรคุณไม่ได้เลยครับ ถ้อยคำห่วยของผมคงจะเพียงพอบันเทาให้คุณๆ หลายหายเจ็บปวดได้หรอกนะ และผมก็ไม่หวังด้วยซ้ำไป
               เช้าวันหนึ่ง ผมนั่งอยู่ระเบียงหน้าหอมหาวิทยาลัย ต้นไม้สูงใหญ่ ที่เขียวสวยสด และมีดอกไม้สีเหลืองดอกเล็กๆ ตกหล่นลงยังกับห่าพายุฝนทับทมมายังโต๊ะ หนังสือ และตัวของผมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ มีสี เหลืองสวยงามมาก ถ้าคุณคิดไม่ออกนึกถึงตอนที่มีพายุฝนลมพัดเป็นละลอกเป็นผืนแพอย่างนั้นละครับ คงลำบากชิน่ะ บ้างคนบอกว่าไอ้บ้าเปล่าว่ะ ใช่คุณอาจจะมองแบบหยาบๆ เพราะมันไม่มีคุณค่าต่อคุณไงคุณถึงคิดอย่างนั้น แต่สำหรับผมมันมีคุณค่าต่อผมมากผมประทับใจสุดซึ้ง ต่อเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น อาจจะหนึ่งปีมีแค่ครั้งเดียว ผมเห็นแต่คนไม่เห็นก็เท่านั้นเอง ผมคงจะไม่ใช้ชีวิตผมทั้งชีวิตทิ้มอยู่กับงานหรอกนะ และก็ไม่ได้วิเศษอะไรหรอกกับการทำงาน แห้งชาม เย็นชาม ไม่สนุกหรอกครับคุณๆ ครับ
ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ผู้หญิงคนนั่นที่รักเราและเราเขาก็รักเรา เริ่มตนแล้วจากจุดตรงนั้น แต่คนไหนละที่จะแท้จริงอันนี้ยากก็ยากง่ายก็งาย แต่ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นอย่างไรเพราะไม่มี แต่ก็กำลังเกิดและไม่มั่นใจด้วยว่าถูกต้องหรือไม่ ฮ้า เหนื่อยนะ
             แต่สิ่งหนึ่งรู้ว่า ตนรัก ตน ไม่พอเพียงหรือเทียบเท่าผู้หญิงคนนั้น รักเรา และเราก็รักเขา ผมมีเรื่องหนึ่งจะสารภาพว่า แม่ครับผมคิดถึงแม่ครับ 
แหล่งที่มา : คิด รัก คิด จึงเขียน