โอ้หนอ..ชาวนา

คนบางบอน

ระงมฟ้า เมื่อฝนพรำ  
เหมือนเสียงร่ำ ระกำใจ
น้ำตา ที่บ่าไหล
ระทมใน ฤทัยตรม
หยาดเหงื่อ และแรงกาย 
ก็หวังหมาย ได้ชื่นชม
ฝนฟ้า ทำนาล่ม   	         		 
ขมขื่นใจ ในชะตา
ข้าวแก่ เกือบได้เกี่ยว              	  	 
อีกนิดเดียว จะเห็นค่า
หมดแล้ว หมดแรงล้า            	   	 
หมดปัญญา จะกู้คืน
ธรรมชาติ ไม่เป็นใจ                     		 
ชาวนาไห้..อกสะอื้น
สู้ทน...ทน กล้ำกลืน                     	
 หวังพลิกฟื้น ชะตากรรม
เดือนนี้ เมื่อปีก่อน                      		
ก็ร้าวรอน นี่..ย้อนย้ำ
เยียวยา อันชอบธรรม                 		
ก็อ้ำอึ้ง ทึ้ง ถ่าย เท
เช่นนี้ หากหนีน้ำ                        		
ทิ้งนาซ้ำ ห่างหันเห
ผู้เฒ่า...ลูกในเปล                       		
จักร่อนเร่ ดินแดนใด
กัดฟัน กำเคียวก้ม                      		
ถึงข้าวจม งมเกี่ยวไว้
อาจเหลือ พอยาไส้                      	
ต่อชีพไป ให้หยัดยืน
หนี้สิน ที่ถมทับ                            	
จำยอมรับ อย่างสุดฝืน
ปีหน้า ถ้าไม่ฟื้น                            	
ให้ผืนนา กลบหน้าไป
ฝนพรำ น้ำตาริน                           	
แทบดาวดิ้น แทบสิ้นใจ
โอ้หนอ...ชาวนาไทย                      	
ในยุคนี้...เช่นนี้เอง...