**ฝาก คำ-ลา**

คนกุลา

.
๑. คือบทเรียน
ยังต่อสู้อยู่กับจิตคิดไหวหวั่น
สะพึงพรั่นของอัตตาแห่งยโส
ระลึกหวังตั้งใจในมโน
เพ่งตะโจ นะขามั่น ทันตา..ตาม
หวังเพียงว่าข่มจิตให้คิดได้
เพื่อคุ้มครองใจกายหวังหมายห้าม
สะกดจิตข่มใจในนิยาม
หัวใจหวามหวั่นไหวในอุรา
ท่ามสายฝนปร่นพร่างบนทางเงียบ
ใจเย็นเยียบเงียบงำทั่วค้ำฟ้า
เติมความร้าวหนาวใดในมรรคา
ขอคืนมาดังเก่าเราร่ายคำ
ระหว่างเราสัมพันธ์ที่กวีพจน์
รินรสบทกลอนกานท์กังวานร่ำ
ขอขมากล่าวอภัยในลำนำ
และยืนคำขอบคุณจุนเจือจาน
เป็นบทเรียนอีกครั้งที่ยังพลาด
จัตุบาทอาจจะมีผิดคิดฟุ้งซ่าน
ปราชญ์ยังพลั้งดังที่มีตำนาน
นกไพรผ่านเพริดหลงคงจดจำ
คงจะจดจำไปในชีวิต
แยกถูกผิดในนิยามคอยตามย้ำ
บนหนทางครั้งนี้ที่กระทำ
ควรรู้จำและจะจดเป็นบทเรียน
ในท่ามหนด้นทางหว่างถูกผิด
ในชีวิตวิถีทัศน์หัดขีดเขียน
บาดแผลแลลายหากบอกพากเพียร
เป็นบทเรียนหากกล้าเดินยิ่งเนิ่นนาน
๒.ข่าวฝากคำลาจากนกไพร
คนกุลาถูกกล่าวขานให้วานบอก
ไม่ลวงหลอกเพราะตาเห็นเป็นหลักฐาน
เรื่องราวที่เป็นไปในวันวาน
กับตำนานนกไพรในใจนวล
ว่านกไพรตัวนั้นพลันตายแล้ว
แม้ดวงตายังฉายแววว่าไห้หวล
ยังส่งคำข้ามฟ้าว่ารัญจวน
คิดถึงนวลและความหลังครั้งยาวไกล
จึงนกไพรถูกเผาในเงาฝัน
ในม่านควันปรากฎภาพสดใส
นกที่ตายหายเห็นกลับเป็นไป
เป็นนกไฟอยู่ที่นั่นคล้ายฝันเอา
บอกให้มาเล่าขานตำนานนก
นามวิหคนกไพรในฟ้าเหงา
เมื่อวันที่ม่านฟ้าทาสีเทา
วันที่เผาเจ้านกไพรไหม้นมนาน
ไม่อยากเชื่อเพราะว่าเกินน่าเชื่อ
ฟ้ารกเรื้อที่นกหวังสร้างรังหวาน
บอกฝากคำย้ำนวลใจในวันวาน
เล่าตำนานนกไพรได้ดับลง
ตายเพื่อเกิดครั้งใหม่กลางไฟฝัน
กลางตะวันสีแดงด้วยแรงหลง
เพราะด้วยใจใสสง่ากว่าเผ่าพงศ์
จากนกดงจึงกลายเป็นเช่นนกไฟ
คนกุลามากล่าวขานตามวานบอก
ไม่กล้าหลอกลวงอำถ้อยคำไหน
ถ่ายถ้อยคำที่พร่ำพรากจากนกไฟ
บอกหน้าใสใจนวลไม่ควรรอ
ถึงโนราห์น้องน้อยยังคอยหวัง
บอกลาดังฟังมาจากฟ้าหนอ
นกบอกว่าจะส่งเสียงมาเคียงคลอ
และบอกต่อจะส่งข่าวถึงเจ้าเอง
.
.........