ชีวิตปัญญาชน

เสียงหัวเราะ

โอ้พ่อจ๋าแม่จ๋าห่วงหานัก
อยากหนุนตักโอบกอดตลอดหนาว
อยากซบไออุ่นรักแทนดวงดาว
คิดถึงน้องวัยเยาว์เฝ้าอาวรณ์
   ลาท้องทุ่งถิ่นฐานและบ้านเกิด
สู่ดินแดนบรรเจิดที่เปิดสอน
ไม่อยากจากเพียงใดใจต้องจร
น้อมรับพรจากพ่อแม่แก่ชรา
   ถึงเมืองหลวงศิวิไลตึกใหญ่สูง
ไม่เหมือนคุ้งไอหมอกระรอกฟ้า
เห็นผู้คนเดินขวักไขว่ละลานตา
กลับไม่เหมือนท้องทุ่งนาที่บ้านเรา
   เข้ามาเป็นปัญญาชนคนหมู่มาก
สู้ลำบากเพื่อชีวิตมิอับเฉา
เพื่อพ่อแม่พี่น้องเพื่อนพ้องเรา
พร้อมจะก้าวไต่ฝันวันมีชัย
   ย้อนคำนึงถึงคำถามอันหยามเหยียด
เหมือนรังเกียจเดียดฉันท์ทำหวั่นไหว
แต่ขอเก็บคำถามนั้นเติมแรงใจ
ไม่หลงใหลในแสงสีให้เสียคน
   อนาคตเป็นเช่นไรไม่เคยรู้
จะกอบกู้ศักดิ์ศรีที่สับสน
เพียรศึกษามานะและอดทน
อีกสักหนชั่วชีวิตขอสิทธิ์ทำ
   ขอบคุณครูอาจารย์ที่สอนสั่ง
เปี่ยมความหวังให้ศิษยืไม่ถลำ
เป็นตัวอย่างที่ดีได้ชี้นำ
หลุดบ่วงกรรมความเขลาเบาปัญญา
   จะเก็บสมประสบการที่นานเนิ่น
บินหกเหินกลับถิ่นฐานบ้านเกิดข้า
เก็บเอาชัยชนะไปพัฒนา
ซับน้ำตาเคียงแม่พ่อตลอดไป
แด่...เพื่อนๆเด็กมหาลัยทุกคน