วันเวลาที่ล่วงผ่านเลยไป ยังอีกไกลกว่าจะถึงซึ่งจุดหมาย เก็บน้ำตาระหว่างทางที่เรียงราย ให้กลับกลายเป็นบทเรียนนักเดินทาง เก็บรอยช้ำขูดข่วนล้วนด้วยหนาม ที่คอยตำสองฟากที่ถากถาง บรรจงเช็ดรอยเลือดให้เหือดจาง ชะโลมล้างด้วยรักจากคนไกล แม้วันนี้เหนื่อยนักจงพักก่อน ล้มตัวนอนเก็บฝันอันสดใส วันพรุ่งนี้จะเข้มแข็งด้วยแรงใจ ก้าวต่อไปให้ถึงซึ่งปลายทาง