ฟ้าหลังฝน
ภันเต
มองท้องฟ้าหมู่เมฆาเคลื่อนออกทัพ
เงียบสดับจับใจให้ผวา
คำรามร้องก้องไกลไปทั่วหล้า
ฟัดลงมาพสุธาสะเทือนไกว
สรรพสัตว์เงียบเชียบพนาพฤกษ์
มองฟ้าลึกนึกกลัวให้หวั่นไหว
น้ำหยดแรกชะโลมร่างเย็นซ่านกาย
หยดหนึ่งคลายความร้อนผ่อนพื้นดิน
กระหน่ำเทกระหน่ำพรมชะโลมโลก
ชะล้างโศกผ่อนเศร้าให้หมดสิ้น
คืนความชุ่มฉ่ำเย็นให้พื้นดิน
คืนอุดมให้ถิ่นเขียวขจี
หยาดฝนหยดลงพื้นหยดสุดท้าย
มองออกไปเนืองนองทั่วทุกที่
เสียงกบเขียดอึ่งอ่างออกพาที
ร้องดนตรีบรรเลงเพลงทุ่งนา
วิถีไทยออกงานหว่านไถ่ทำ
ตัวดำดำกลางแสงตะวันจ้า
ไม่พอกตัวทาแต่งครีมนานา
อยู่กับฟ้าดินฝนทนทำกิน
ธรรมชาติผัดเปลี่ยนฤดูกาล
เพื่อเห็นมันไม่มีแม้หมดสิ้น
งอกเงยได้ยากไร้อาจมีกิน
อย่าได้หมิ่นชีวิตที่เกิดมา