โถชีวิตสุดเศร้าระกำแสน ต้องมานั่งให้คนเขาดูแคลน แสนเจ็บแค้นเหลือจะทนกังวลใจ อันตัวเราจนยากแสนสาหัส เพื่อนคอยขัดงานของเราเศร้าเหลือหลาย ชีวิตเราหากจะยากไปจนตาย ขอสุดท้าย พอมีกินสิ้นชีวาลัย จะขอให้เพื่อนเลวทรามตกงานครัน จะมีใครบ้างหนอเป็นที่พึ่ง ที่ช่วยดึงออกจากป่าน่าพิศวง ชีวิตนี้ถ้าออกจากป่าได้เราก็คง จะดำเนิน ชีวิต ตามพ่อไป คือมีความพอเพียงอยู่เป็นนิจ ปรุกกระแสจิตเตือนตนอย่าหลงไหล นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราขอใช้ชีวิตแต่พอเพียง
เพชรนิรนาม 11 มิ.ย. 2550 21:03 น. - ID 103538 
2790
2
0
11 มิถุนายน 2550 21:07 น. - comment id 708767
ชีวิตที่เพียงพอเป็นชีวิตที่ประเสริญจริงหนอ
11 มิถุนายน 2550 21:09 น. - comment id 708768
ขอความกรุณาช่วยแสดงความคิดเห็นหน่วยนะคะ ว่าที่แต่งมาดีไหมรู้สึกยังไงกับกลอนบทนี้ ที่ทั้ง เจ็บ และเศร้าคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
