กวีปกรณ์
เหตุเพราะสายฝนยังโปรยปราย
ดินอมน้ำมากมายจึงคายบ้าง
กบอึ่งระบึงร้องกึกก้องบาง
พอรุ่งสางไก่ขันทั้งสั่นเทา
ความชุ่มฉ่ำแฉะชื้นในคืนฝน
ดอกราตรีร่วงหล่นบนความเหงา
ในบ้านเรือนรั้วกั้นคั่นเขา-เรา
แบ่งพื้นที่ความเศร้าเท่าเท่ากัน
แม้มีลมพัดบ้างในบางช่วง
หวังบางใครคอยห่วงแม้เพียงฝัน
เหตุเพราะฝนปรอยจางอยู่อย่างนั้น
เพราะฉะนั้นฉันจึงเหงาอยู่อย่างนี้
เหตุเพราะสายฝนหลั่งถั่งท้นท้วม
พารั้วกั้นกองรวมเป็นบางที่
แต่ละเรือนแต่ละร่างต่างรู้ดี
แต่ละคนต่างพาทีและพึ่งพา
อาจเป็นเพราะสายฝนยังโปรยปราย
และแม่น้ำทุกสายจึงไหลบ่า
รั้วเคยกั้นเขา-เราตลอดมา
จึงเสียท่าล้มทั้งเคยยั่งยืน
ศักดินาความเ
1272
0
0
หน้าส่วนตัว
