เฌอมาลย์
ใจแทบหล่นหม่นหมองนั่งร้องไห้
เมื่อได้ยินเครื่องไฟคนใกล้บ้าน
คนเคยรักหนีหน้ามาแต่งงาน
คนร้าวรานคือฉันจาบัลย์ทรวง
ไม่มีเงินมีทองใส่ซองให้
เด็ดดอกไม้ในป่าช้าค่าใหญ่หลวง
มอบให้เธอแทนของขวัญวันหลอกลวง
มอบจากดวงกมลของคนตรม
จำได้ไหมป่าช้านี้ที่เราสอง
เคยประคองเริงรื่นมิขื่นขม
ฝากสัญญารักมั่นลานลั่นทม
ร่วมชื่นชมจันทร์ส่องเพียงสองเรา
จะมิพรากจากกันแม้นวันไหน
แล้วเหตุใดมากลับกลายให้อายเขา
คนเจ็บช้ำมองเหม่อเพ้อซึมเซา
อยู่กับเงาของตนหมองหม่นใจ
จะขอรักภักดีทั้งชีวิต
ยอมอุทิศชีวันมิหวั่นไหว
ลานลั่มทมแทนค่าความอาลัย
ป่ายปีนไปพร้อมเชือกเลือกผูกคอ
คงเฝ้ารอใต้ร่มลั่นทมรัก
ด้
3963
28
0
หน้าส่วนตัว
