เดียวดายผ่านลมแสนเยียบเย็น ถึงวันฟ้าใสยังไม่เป็นดังเช่นหวัง แรงที่เหลือน้อยลดลงเกินกำลัง ใจเจียนจวนจะถูกฝังกับน้ำตา ทั้งเหนื่อยอ่อนเพลียใจร่างกายฝืน ต้องเริ่มต้นวันสดชื่นไล่ความล้า แต่หัวใจดวงเดิมผ่านเวลา หาลดความทรมาลงได้พลัน ใช่ว่าแสงขอบฟ้าเมื่อวันใหม่ จะฉุดใจจากโศกได้ดั่งความฝัน มันยังคงเก็บความเศร้าไว้ครบครัน ไม่มีแสงแห่งตะวันช่วยสักครา หน้ายังคงยิ้มไว้แม้ใจเศร้า เก็บความเหงาซ้อนเป็นเงาไว้หลังหน้า เมื่อพ้นงานหมดวันลงอีกครา ก็หลับไปกับแววตาที่ร้าวราน
1848
2
0
หน้าส่วนตัว
