กลั่นอารมณ์ ร้าวรอน ผ่านกลอนเศร้าสื่อกานท์เหงา เรียงร้อย ถ้อยคำโศกดวงความรัก หักดิบ วิปโยคคล้ายดั่งโลก มืดมน หม่นฤดีหยดน้ำตา รินไหล ใช้ขีดเขียนกับแสงเทียน จากใจ ใกล้ริบหรี่ความรู้สึก สติ ที่พอมีกลั่นกวี สุนทร ก่อนดับลงขออินทร์พรหม ยมยักษ์ ประจักษ์เถิดถ้าแม้นเกิด ชาติหน้า อย่าได้หลงให้ดวงจิต หนักแน่น แก่นมั่นคงได้ถือธง เหนือใจ ใครทั้งปวงเกิดชาตินี้ ต่ำต้อย ทั้งด้อยศักดิ์คนเคยรัก ลาไกล ไม่ได้ห่วงต้องทุกข์ทน แสนช้ำ ระกำทรวงน้ำตาร่วง รินหลั่ง ไหลพรั่งพรู
1726
1
1
หน้าส่วนตัว
