มาวววววววววววแล้ววววว

......ลมเหงา

สีสันสวยสดเหลืองอำพัน..... 
ยิ่งดื่มยิ่งมัน..ลุกกันไม่ไหว..... 
ยิ่งรินลงแก้ว..ในขวดยิ่งงวดไป... 
จะขาดใจเหล้าหมด..อดกินกัน..... 
กะเตงๆ..บีเอ็ม.เพื่อนยาก....ออกปากซอย 
ออกไปสอยอีกขวด.พร้อนน้ำแข็ง........... 
อีกกับแกล้ม...ของขบเคี้ยวเพิ่มเรี่ยวแรง 
ถึงแพงก็ต้องกิน..แด๋ว..สิ้นใจ....เอ๊า...ชนนนนนนนนนนแก้ว.... 
...ถึงเมาเหล้าเดี๊ยวววว..ก็หายไม่ตายดอก.. 
...แต่เมารักมันซ้ำชอก..จะบอกให้........ 
..........เมารักยากนักจะทำใจ................ 
........กินเหล้าไปให้ลืมเลือนเหมือนเช่นเคยยยยย.......เอิ๊กกก.....อ๊า.......
เพื่อนที่ดีมีก็มาก..ไม่อยากพูด.. 
ซี้ที่สุด...ก็สุรา..คุณว่าไหม..... 
ไม่เคยบ่นไม่เคยด่าว่าใครๆ.... 
...อยู่ใกล้..ให้ดื่มกิน..จนสิ้น..ลม... 
มีทั้งแบนมีทั้งกลม.....สมดังเจด... 
..มีทั้งไทย..ทั้งเทศ...ทุกเขตขัน... 
ไม่ว่าไหน...ขอให้ดื่ม..เมา..เหมือนกัน.. 
ดื่มเอามัน......ดื่มเอาเมา..เราไม่แคร์... 
ไม่ว่าโสม..หงษ์ทอง.สองกษัตร 
เอาประหยัด......ก็สี่สิบ..จิบ..คอหาย.. 
ถึงบาดคอ....พอกินได้...ไม่ถึง..ตาย.... 
แต่เสียดายมะขามเปรี๊ยม.เหลียวไม่มี.. 
แม้ยาดอง.....สองสีก็มีอยู่........... 
แต่ไม่สู้........ในตู้โชว์..โอ้ย..สุดสวย.. 
ขวดหลายพัน..เวลากินก็สิ้นลาย..... 
มองน้ำลายไหลฟูมปากอยากจะกิน..........................อ่า......
อยากจะเขียนเขียนออกไปไม่ได้คิด
จะถูกผิดช่างปะไรใครจะสน...........
กินแล้วเมากินแล้วมันกันทุกคน...
ใครจะสนเขียนไม่ดีเพราะพี่มาววววววววววว...