ความขมขื่น...เมื่อคืนนั้น
คนมีปีก
ดวงจันทร์ฉายพรายพราวบนราวฟ้า
พริ้วสายลมห่มหญ้าพาหวั่นไหว
ฉันอ้างว้าง โดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวใจ
หวังมีใครร่วมเรียงเคียงคู่กัน
มีแต่หวังลางเลือนเป็นเพื่อนคิด
คอยหล่อเลี้ยงชีวิตให้จิตฝัน
เฝ้าโหยหาในความรักความผูกพัน
ขอดวงจันทร์หวังเป็นจริงสิ่งที่คอย
ไม่เคยคิดขอช้างม้าขอข้าวแกง
ไม่เคยคิดขอทองแดงหรือแหวนสร้อย
ไม่เคยคิดขอเพชรขอเม็ดพลอย
ไม่ขอหอยกุ้งหมูหรือปูปลา
เป็นเพียงหวังอันขมขื่นเมื่อคืนนั้น
รู้ว่าฉันฝันเกินไปใจไม่กล้า
เลยยังเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวอุรา
ต้องเหว่หว้า โดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวใจ