แลไปตามโลกา

เหม่อมองฟ้าฟ้าหม่นละอองบาป
เสี่ยงกระซาบลมหยาบระคายหู
ผืนแผ่นน้ำแดงฉานทุกฤดู
น่าอดสูปฐพีแผ่นดินมาร
เหล่าปีศาจทั่วโลกาพาฉิบหาย
อสูรกายทั่วหล้าพาร้าวฉาน
ผืนพิภพร่ำไห้ทุกชั่วกาล
กระแสธารดั่งน้ำตาที่หลั่งริน
ย่ำบาทาเดินหน้าไปตามสาย
เสียงใกล้ตายดังกระหึ่มไม่รู้สิ้น
ผองวิญญาบรรเลงเพลงให้ยลยิน
ใจหวังบินย้อนเวลาเมื่อวันวาน
เดนมนุษย์เลวทรามเฝ้าหยามโลก
เที่ยวเสพโศกผองเผ่าพันธ์เป็นอาหาร
ทิ้งเหล่ากอเผาโครตช่างสามานย์
หวังไม่นานพิภพเทียมอเวจี
สวมวิญญาณนักบุญเป็นเปลือกนอก
ใช้รูปหลอกภายในนั้นมันเป็นผี
ใครหลงผิดยื่นชีวิตหวังได้ดี
ค่าโง่นี้จงเตรียมจ่ายหลังฝังดิน
แลมองตามเพื่อนมนุษย์ที่ทุกข์ยาก
ทนรับบาปที่มารก่อไม่จบสิ้น
แหงนมองฟ้าที่สมเพชแก่แผ่นดิน
ใจถวิลซับน้ำตามาตุภูมิ