แม่สร้อย

ภาวิดา

จากเด็กน้อยแม่สร้อยคอยฟูมฟัก     คอยให้รักจุนเจือเมื่อแม่หาย
แม่ถูกคุกคุมขังดังแม่ตาย                พ่อนั้นหรือคือใครยังไม่รู้
แม่สร้อยนี้นี่แท้คือแม่เจ้า                ม่ายแก่บอกเล่าอย่างอดสู
กำชับทั้งเพื่อนบ้านอาจารย์ครู          ความลับที่พรั่งพรูอย่างแพร่งพราย
กลัวกลายเป็นปมด้อยดูต้อยต่ำ         กลับกลายเป็นจุดดำค่อยขยาย
กลัวคนตีตราหน้าเด็กชาย                 ว่าเป็นอ้ายลูกกำพร้าหน้าจมดิน
จากเด็กน้อยเด็กซนบนพรมพื้น         แม่สร้อยกลืนความจริงเสียจนสิ้น
เสียงเรียกแม่เปรียบเปรยจนเคยชิน   เพียงคำนี้ทุกครายินยังกินใจ
สุดสายฝันในวัยเล็กของเด็กน้อย      คืออ้อมอกที่คอยเอาใจใส่
แต่แล้วอกที่แสนอุ่นแดนไอ             นั้นหาใช่อกแม่สร้อยที่คอยเคียง
ความเคลือบแคลงคงด่างในร่างเด็ก  ครั้นยังเล็กยังคุ้นเห็นกับเส้นเสียง
จำความได้แม่สร้อยร้อยสำเนียง       กับโลกที่เอนเอียงเพียงมือไกว
จากเด็กโตสดใสวัยแรกรุ่น               ความคุกรุ่นคงกร่างขวางไม่ไหว
จากเด็กน้อยแม่สร้อยคอยเอาใจ      เมื่อเติบโตเติบใหญ่ไม่เชื่อฟัง
จากน้ำคำแม่สร้อยคอยสั่งสอน         ผ่านเวลาสะท้อนคืนย้อนหลัง
ผลาญทรัพย์สินสร้อยพินทร์สิ้นพลัง   เรื่องร้ายประดาดังเป็นวังวน
ดึกดื่นในคืนดัดสงัดเงียบ                 ยามเทียบเทียนดับดูสับสน
สร้อยเศร้าจันทร์จืดดูมืดมน              หาแสงใดประโยมยลแม่คนนี้
หมดเนื้อตัวหมดหัวใจอาลัยจิต         โดนทำร้ายอายชีวิตจึงคิดหนี
เป็นลูกรักพันผูกลูกทรพี                  เพราะแม่สร้อยคนนี้ไม่ดีพอ
เชือกควั่นพันผ่านบนคานขื่อ           ร่ำไห้ห้อยมือถือตะขอ
มีลูกดังห่วงผูกอยู่กับคอ                  แม่สร้อยสวมห้อยศอให้พอปลง
ตัดเยื่อใยตัดใจพรากจากทุกสิ่ง        แม่ขอทิ้งความทุกข์สุขโลภหลง
เมื่อแมลาโลกลับหลับตาลง             ลูกรักคงได้คิดเปลี่ยนจิตใจ
แล้วฟ้าก็หลั่งฝนหล่นเต็มฟ้า            ปล่อยลูกนั้นลูบหน้าน้ำตาไหล
ผ่านเส้นทางชีวิตที่ผิดไป                 ก่อนจะมาคิดได้ก็สายเกิน
ถึงไม่รู้ผู้ใดให้ชีวิต                           แต่ผู้คอยอุทิศควรสรรเสริญ
กลับทำลายทำร้ายและมองเมิน       แล้วชาตินี้จะเจริญได้อย่างไร