: : ผู้หญิงเปลี๊ยนไป๋! @}=-- : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

น้ำตาถือว่าเป็นของสูง
เพื่อนฝูงศรัทธาในตัวฉัน
ว่าเข้มแข็งแกร่งกล้าสารพัน
เป็นผู้นำสำคัญแข็งแรง
ไม่เคยร้องห่มร้องไห้
น้ำตาไม่เคยไหลใจแกร่ง
แม้ถูกทุกข์โถมทิ่มแทง
ฟ้าแกล้งไม่เคยยินยอม
ฉันเป็นผู้หญิงแกร่งเก่ง
นักเลงหัวไม้ไม่ถนอม
บางคนเขาเห็นเป็นทอม
ใช่สตรีเพียบพร้อมชาววัง
เอาค้อนสานสัมพันธมิตร
ชายร่วมชีวิตไม่เคยหวัง
หนึ่งสมองสองมือตีนทรงพลัง
เคืองใคร คลุ้มคลั่ง แจกค้อน
ลิปสติกแป้งกระจกไม่พกด้วย
ขอสวยแบบเบาะๆพอสั่งสอน
ไม่คลั่งแต่งหน้าขนตางอน
อรชรแก้มขาวอมชมพู
วันหนึ่งมีต่อยกับเด็กหนุ่ม
ยกกลุ่มไล่ชกเป็นคู่
พิโรธโกรธขึ้งขึ้นมึงกู
ต่อสู้อย่างเสือไว้ลาย
ประกาศสงครามวันไร้เพศ
ใครขวางมีเหตุต้องเสียหาย
กำคอเสื้อท้าสู้อย่างผู้ชาย
เตรียมตัวตายบังอาจผิวปากแซว
จ้องตาอาฆาตบาดหมาง
โลกหมุนคว้างขึงม่านหวานแหวว
เปิดฉากรักไว้ในแวว
ตาใสแป๋วของเธอมีเวทมนต์
ฉันสะท้านสั่นไหวใจหวิว
อยากให้ผิวปากนั้นอีกล้านหน
ภูมิคุ้มกันเริ่มหมดแรงอดทน
วัคซีนวัยซนอ่อนแรง
จากนั้นฉันนึกถึงแต่หน้าเขา
ลืมบทหญิงเก๋ากล้าแกร่ง
ความหล่อของเธอทิ่มแทง
พังกำแพงแกร่งทรุด...พุทโธ
แป้งลิปสรรหามาแต่ง
หน้าแดงพับดาวใส่ขวดโหล
ปิดฉากเด็กหญิงกะโปโล
นอนรำพึงถึงฮีโร่ในดวงใจ
เงียบหงิมนิ่มหวานสะท้านโลก
ช็อกอึ้งหัวโจกเปลี๊ยนไป๋
เพื่อนฝูงหวั่น อีนี่เป็นอะไร
กลายเป็นสาวหน้าใสไร้คราบซน
เขียนกลอนนอนฝันฟังเพลงหวาน
วาดวิมานกลางอากาศเวหน
เธอบอกให้รอฉันก็ทน
สุขล้นความรักสองเรา
ปวดร้าวยามเธอหายหน้า
เชื่อคำสัญญาอย่างโง่เขลา
ปลีกตัวหลบสะอื้นซึมเซา
นั่งเศร้าร้าวรวดปวดใจ
เปลวเทียนกลางพายุมอดดับ
ซบหน้ากับหว่างเข่าร้องไห้
หญิงเคยแกร่งไปอยู่หนตำบลใด
ขออภัยทุกท่านที่ศรัทธา
14 พฤษภาคม 2546