เสียงเจื้อยแจ้ว แว่วดัง กังวานก้อง ยืนหน้าห้อง ทำท่าทาง น่าขำยิ่ง วาดลวดลาย ขีดเขียนด้วย ช่วยอ้างอิง คนฟังนิ่ง หลับไหล ไปตามกัน ไม่รู้ทำ อะไรกัน มันน่าขำ บ่นพึมพำ ใส่กระดาน งานของทั่น จับไมค์ได้ ไม่หมดคาบ ไม่วางกัน จะงาบมัน ให้หมดไป หรือไงครู บางครั้งก็ ปิ้งแผ่นใส จะไหม้แล้ว ไม่อยากแซว ว่าที่ทำ อย่างเริดหรู คนนั่งฟัง ก็ฟังไป ได้แค่ดู มันหดหู่ แสนเศร้า ไม่เร้าใจ
ไวท์บอร์ดกับเมจิก 16 ส.ค. 2547 17:39 น. - ID 59209 
590
4
0
16 สิงหาคม 2547 17:52 น. - comment id 312712
แล้ววันนึง เรามาอยู่ ตรงหน้าห้อง ตรงที่เคย มองครู หดหู่ยิ่ง เหมือนบาปกรรม ตามมาทัน มันเร็วจริง เหมือนทุกสิ่ง ย้อนรอย เล่าเรื่องราว กว่าจะมา งาบไมค์ ในวันนี้ ต้องเตรียมตัว เต็มที่ รู้รึเปล่า ได้สอนคน ก็เหมือนคอย สอนตัวเรา อยากให้เขา ได้รู้จริง ทุกสิ่งเลย
16 สิงหาคม 2547 18:16 น. - comment id 312721
หนทางแห่งความสำเร็จมันไม่ราบเรียบ นุ่มนวลเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบครับ ความเบื่อหน่าย เป็นอุปสรรค์ที่สำคัญที่ สุดของการเรียนรู้ครับ ถ้าคุณฝ่าจุดนี้ซึ่ง เป็นเพียงด่านแรกของความสำเร็จไม่ได้ ชีวิตของคุณก็คงต้องพบแต่ความผิดหวัง ๚ะ๛ size>
16 สิงหาคม 2547 19:10 น. - comment id 312752
ดีค่ะชอบมากเลย
16 สิงหาคม 2547 20:30 น. - comment id 312791
กลอนดีจังค่ะ..เคยเป็นอารมณ์ที่แบบว่า...น่าเบื่อมาก แต่พออกมารายงานจริง แทบอยากร้องไห้ เริ่มเข้าใจว่าทำไมครูต้องหันหลังสอน.. บาปกรรม...ๆ....หุหุ แวะมาทักทายนะคะ วีนัสก่ะเจ้า
17 สิงหาคม 2547 15:44 น. - comment id 313071
ตั้งใจแน่วแน่ว่า ชีวิตนี้ยังไงก็จะไม่เป็นครูเด็ดขาด ... ขนาดตอนเอนท์ยังไม่ยอมสอบวิชา วัดแววความเป็นครู เลยค่ะ กลัวเจอเด็กแบบตัวเอง ...
21 สิงหาคม 2547 01:44 น. - comment id 313876
การสั่งสอนไม่แน่นอนเท่าการเรียนรู้ การดำรงอยู่ย่อมคู่กับความสูญสิ้น เคยไหมมีครูรู้เรื่องและรู้รอบ สอนด้วยใจชอบและใจรัก มีไหมลูกศิษย์ที่ตั้งใจและพากเพียร การศึกษาไทยวนเวียนล่มปากอ่าว ดอกเตอร์ที่ดีมีหยิบมือ แต่ก็ถือว่าสมค่าบรรดามี ครูไม่ดีไม่มีปัญหา ศิษย์โตมาอย่าล้างครูและล้างชาติ แม่ปูลูกปูไม่ควรคู่เมืองเรา แก้สิ่งเก่าเอาสิ่งใหม่ไฉไลยิ่ง อะไรที่ดีก็เอาจริงอะไรที่แน่นิ่งก็ทิ้งไป ที
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
