ปรัชญาบนรถประจำทาง

สายลมเย็นพัดผ่านม่านตาขยับ
ปลุกฉันจากภวังค์หลับตาสลัว
ขยี้ตาให้พอรู้สึกตัว
ยังเงียงัวอยู่ลึกๆให้ตรึกใจ
กำลังนั่งอยู่บนรถสาย69
อ้าปากหาวเห็นคนน้อยให้สงสัย
ปกติคนจะเยอะแน่นบรรลัย
แต่ทำไมวันนี้คนน้อยจัง
เหลือบสายตามองเหม่อนอกหน้าต่าง
ลมเบาบางยังพัดโชยผ่านผิวหนัง
ฟ้ามืดมิดนี่คงดึกแล้วกระมัง
แต่แปลกจังวิวแถวนี้ไม่คุ้นตา
โอ้เวรกรรม!!! ดันหลับนั่งเลยป้าย
ถามกระเป๋าจะสุดสายอยู่แล้วหนา
อารมณ์เซ็งกระหน่ำโหมถั่งโถมมา
กลอนนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าหลับบนรถประจำทาง

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

hallelujah 10 ก.ย. 2546 21:02 น. - ID 38817

1564

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/38817 ที่มา: - , hallelujah

comments powered by Disqus

ผู้หญิงไร้เงา

10 กันยายน 2546 21:30 น. - comment id 166763

เพราะเหนื่อยนักจึงหลับไหล
บนรถประจำทางที่เคยใช้บริการเนินนานหนักหนา
เพราะเหนื่อยนักจึงพักผ่อนสายตา
แต่พอตื่นขึ้นมากลับรู้ว่าเลยบ้านเรา

***กลอนน่ารักจังเลยค่ะ***