บทเรียนหัวใจทางไกล ตอนที่1

ดาวประกายพฤกษ์

แค่อยากจะบอกว่า ก้อนเนื้อนิ่มๆมี4ห้องที่อกข้างซ้าย ที่เต้นได้ แต่เดินไม่ได้ มีใครคนหนึ่งเติมเต็ม มาต่อจิ๊กซอว์ในหัวใจเราให้เต็ม ที่เรานั่งคิดถึง นั่งรัก ทั้งๆที่รักไปก็เท่านั้น เท่าไหน เท่าที่ใจจะรักมั้ง ถ้าจะรวมน้ำตาจริงๆก็คงซักผ้าได้ไม่รู้กี่ผืนแล้วล่ะ รักมั่นคง รักบ้าๆบอๆ รักงมงายของตัวเราเอง ดูตลกไหมหนอ รักที่สุขใจแค่ได้รู้ความเป็นไปว่าเธออยู่ดี รักที่ได้แค่มองไม่ได้ครอบครอง รักที่แค่เพียงหวังดี เขาจะรู้ไหมนะ ไม่รู้หรอก ฮิฮิ ก็เราไม่ได้บอกนี่...
ถามว่าเจ็บไหม ..ก็เจ็บที่เธอมีใคร ถามว่ารักไหม ถึงเจ็บก็สุขระคนไปจะทำไงก็รักอยู่ดี ใครก็ได้เอาน้ำตาไปที ต่อไปนี้จะได้ไม่ร้องไห้อีก กี่คืนที่คิดถึง แล้วก็เศร้าลึกๆสุดใจ 
บางครั้งก็อยากไปมองหน้า สบตา ไปรับความอุ่นในหัวใจอีก  แต่กลัวว่าจะยิ่งร้าว
ถ้าย้อนเวลาได้ ก็จจะย้อนเวลาไปรักอีก ไปเจ็บอีก ให้มันเจ็บอย่างนี้ เจ็บจนไม่เหลืออะไร เจ็บจนน้ำตาแห้งหายไป เหลือแค่ร่างกายและชีวิตที่ไร้ชีวา ดีกว่าไม่มีอะไรให้ใจได้จำ เขาเองก็คงไม่รู้ ถึงจะรู้ก็คงไม่สนใจ..
จะรู้ไหมว่าเจ็บ เจ็บแทบตาย รู้ไม๊ร้องไห้ร้องไห้จนหมดน้ำตา รู้ไม๊เวลามองฟ้าเวลาเหม่อมองดาว รู้ไหมปวดร้าวเวลาคิดถึงทุกๆที รู้ไหมเธอมีค่าและไม่เคยไม่คิดถึง..แต่ที่ไม่กลับไปเพราะใจเจ็บเกิน
เวลาร้องไห้ที่เคยมีเธอคอยซับน้ำตา เวลาไม่สบายที่มีเธอเอาใจใส่ การมีคนคอยรักมันอิ่มใจ การมีคนเดินเคียงกันไปใจก็ไม่เหว่ว้า มีคนเฝ้าดูแลมันอิ่มใจ ทำให้เริ่มคุ้นกับความอบอุ่นในใจ...ไม่รู้ว่ามีวันหนึ่งที่มันจะจากไป
ไม่มีเธอต่อไป...เวลาร้องไห้จะมีใครคอยซับล่ะจากนี้ ..นอกจากตัวเอง
เวลาอยากจะกรีดร้อง ร้องไห้ จะมีใครแบ่งเบารับฟัง
จะร้องเพลงที่จับใจ ให้ใครฟัง.....
รู้ไหมว่ายากแค่ไหนกับการเขี่ยใครไปจากใจสักคน หรือฉันรักเกินไปเลยปักใจ หรือฉันโง่.
.........ช่วยสอนได้ไหมทำได้ยังไง..การเขี่ยใครออกไปจากใจสักคน...