พระอภัยห้องให้เสียใจหลาย ปานสิตายเหงาก็เหงาเฮางึดเด้ ต้องกัดแข้วเฮ็ดหน้าตาเหยเก กลั้นน้ำตาฮาเฮปากเบ้นำ สิไปไสให้หนีผีเสื้อสมุทร อีหยังฉุดเพิ้นให้อยู่ดูแล้วขำ เพิ้นส่งพระอภัยให้คะลำ อยู่เกาะย้ำผู้เดียวห่อเหี่ยวใจ แต่บักห่าสินสมุทรสุดที่เลิฟ บ่ใส่เกิบหนีนางยักษ์มาพักใหญ่ ฟังคำเว้าของอีพ่อขอหนีไป พระอภัยเพิ่นบอกซังนางอ้วนเอย