ความคิดถึง…กับคืนเหงา

กาดาษ

คิดถึงจังเจ้าตัวที่เรียกว่าความคิดถึง นี่มันรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงนะ แล้วมันอยู่ตรงส่วนไหนของร่างกายคนเรากันหนอ จึงได้หมั่นคิดถึงกันนัก ไม่เว้นแต่ละวัน ไยพลังความคิดถึงจึงรุนแรงนัก ดูงดงามอยู่ในที หากก็แฝงไว้ด้วยอารมณ์เศร้าจับหัวใจ
และเมื่อเรารู้สึกคิดถึงใครสักคนเมื่อนั้นความเหงาก็เดินทางตามติดมาด้วยทุกที เหมือนที่ฉันนั่งคิดถึงคุณอยู่ในเวลานี้ 
คืนนี้ฟ้าสวยเหลือเกิน ดวงดาวกระพริบพราวไปทั่ว เหมือนดวงตาสักร้อยพันดวง กระนั้น หากว่าหนึ่งในร้อยพันดาวเหล่านั้น เป็นดวงตาของคุณก็คงดีไม่น้อย ฉันจะนั่งมองให้คลายความคิดถึง ทว่าคุณกลับอยู่ไกลเกินกว่าที่เราจะสบสายตากันได้
คุณเคยรอใครสักคนไหมนะ รอคอยด้วยความหวังที่ดูเหมือนเลือนลางลงทุกวินาที มันมากกว่าความร้าวรานและยาวนานเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด คุณจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดอยู่ในขณะนี้ไหมนะคงไม่กระมัง ก็คุณไม่เคยต้องรอใครนี่นา
คุณรู้ไหม ฉันต้องยิ้มและโกหกทุกคนว่า ฉันไม่ได้เหงาและไม่ได้คิดถึงคุณแต่ใครหน้าไหนเล่าจะเชื่อ พวกเพื่อนๆ ต่างก็รู้กันดีว่าฉันมันพวกปากไม่ตรงกับใจสักเท่าไหร่ ตลกจังนะ ทำไมใครๆ ถึงเดาความรู้สึกฉันได้แม่นยำไปหมด หรือเพราะดวงตาของฉันมันฟ้อง คุณอีกนั่นแหละที่เคยบอกว่าดวงตาของฉันคือตัวแทนทั้งหมดของหัวใจ ด้วยยามที่ฉันได้รู้สึกอะไรขึ้นมาเพียงสักนิด ดวงตาของฉันมันจะบ่งบอกออกมาอย่าจะแจ้ง ไม่มีปิดบัง
ถ้างั้นดวงตาของฉันคงเศร้าน่าดูเลยสิคืนนี้ คุณทำอะไรอยู่นะ ตอนนี้จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงคุณหรือเปล่า ดวงดาวที่โน่นจะสวยพราวเหมือนที่นี่ไหมหนอ หากคุณมองฟ้าแล้วส่งใจถึงฉันบ้าง ก็คงจะดีไม่น้อย