ผิดหวังจากที่รอคอย

นับวันรอเปิดเทอมเพื่อได้เจอเธอ ผ่านมา 1 สัปดาห์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเก่า
หนึ่งสัปดาห์ลาไปเพี้ยงเช้าค่ำ
มิชุ่มฉ่ำดวงจิตดังใจหมาย
หนึ่งสัปดาห์เคยนับวันมิรู้วาย
เพียงได้ชายสายจักขุ์ยลพักตร์พรรณ
แต่เหมือนกรรมนำพาให้หมองพักตร์
ทุกสลักปักใจให้อาสัญ
แม้นอยู่ใกล้ใต้เขตร่วมขอบขัณฑ์
แต่เหมือนกัลย์อยู่สุดฟ้าสุราลัย
ทั้งเย็นเช้าเฝ้าคอยละห้อยหา
หวังโอภาหน้านวลชวนปราศรัย
สนิทน้องพันผูกปลูกเยื่อใย
เพียงเพื่อได้เราสองเกี่ยวข้องกัน
อนิจจาขวากขวางมิสร่างหาย
คอยกล้ำกรายร้ายเหลือเนื้อแสบสัน
โอ้อกเอ๋ยโศกาแสนจาบัลย์
ปริ่มชีวันด่าวดิ้นสิ้นอินทรีย์
จะขอฝ่าฟันไปให้สุดฝัน
มุ่งถึงวันอันจิตได้สุขี
วันพี่ได้เกี่ยวก้อยสร้อยมาลี
วันที่มีแต่เราเข้าคู่เคียง