หาเหาใส่หัว
สุนทรวิทย์
คนหาเหา ใส่หัว ให้ตัวทุกข์
มีทุกยุค ทุกสมัย ไม่เคยหมด
ถึงเดือดร้อน สิ้นท่า พิลาลส
ก็ยังอด มิได้ ในสันดาน
ปัญหาเขา เราไม่เกี่ยว กลับเที่ยวแส่
สาระแน ปราดเปรื่อง เรื่องชาวบ้าน
ได้สอดรู้ สอดเห็น เป็นชื่นบาน
คอยจุ้นจ้าน เสนอหน้า อยู่อาจิณ
เขาเรียกพวก ชอบแกว่งเท้า เข้าหาเสี้ยน
ช่างพากเพียร อุตริ มิจบสิ้น
ข่าวคราวใด เล็ก,ใหญ่ ให้ได้ยิน
ต้องตามกลิ่น ซอกแซก แปลกพิกล
สังคมชัง รังเกียจ มิตรเดียดฉันท์
ถูกแดกดัน อย่างไร ล้วนไม่สน
ถือดังเรื่อง สนุก สุขกมล
ใครจะก่น ใครจะด่า ข้าไม่ฟัง
คนเช่นนี้ มีทั่วไป ดูไม่ยาก
เพียงปริปาก ก็สำรอก บอกภูมิหลัง
ส่ออาการ ทางจิต เกินปิดบัง
น่าชิงชัง สังเวช สมเพชจริง