เลิกรู้จักทักทายแล้วหายหน้า กันปีกว่าก็ยังเจ็บเหน็บไม่หาย แต่ทำไมใจมิเลือนเหมือนรอยทราย ไม่แหนงหน่ายคิดถึงซึ้งสักวัน เลิกคือจบจุดจากกันหันหน้าหนี รักหลบลี้เร้นร้างสร้างไหวหวั่น และวันนี้ที่ตัดตายสายสัมพันธ์ ไม่มีฉันและเธอเคียงร่วมเรียงใจ เลิกลาร้างคว้างขวัญสั่นสะท้าน เจ็บทรมานรานร้าวหนาวหวั่นไหว นะนาทีที่เหินห่างร้างแรมไกล เธอรู้ไหมใจฉันช้ำจำไม่ลืม.
24 กรกฎาคม 2554 20:58 น. - comment id 1203197
ใครเล่า เขาคนนั้น แวะมาเยี่ยมคับ
25 กรกฎาคม 2554 17:20 น. - comment id 1203269
ไม่มีใครลืมใครได้หรอกเนาะ นอกจากคนที่ไม่รักเรา เลยลืมเราได้ สู้ ๆ เหมือนกันนะคะ
25 กรกฎาคม 2554 20:38 น. - comment id 1203278
เอ...ก็คงเป็นใครสักคนล่ะค่ะคุณวิทย์
25 กรกฎาคม 2554 20:39 น. - comment id 1203279
ค่ะเรามีใจสู้เหมือนกันนะคะคุณทะเลใจ
23 กรกฎาคม 2554 22:56 น. - comment id 1203369
เห็นจะจริงละมังคะคุณสุญญะกาศ
23 กรกฎาคม 2554 22:58 น. - comment id 1203370
ขอบคุณค่ะคุณการัณยภาสก็แบบว่าคงต้องใช้เวลาเป็นตัวสมานแผลเยียวยาใจล่ะค่ะ
23 กรกฎาคม 2554 06:31 น. - comment id 1203427
เจ็บไม่ลืมคือความทรมาน เจ็บเนิ่นนานยิ่งทำให้กาลไม่กลับกราย สบายๆเสียเถิดขอรับ ลบรอยทรายด้วยคลื่นซัด ลบรอยอึดอัด ด้วยน้ำตาและเสียงหัวเราะดังๆนั่นแล
23 กรกฎาคม 2554 11:23 น. - comment id 1203474
เข้มแข็งไว้นะคะ สุดท้ายแล้วจะผ่านพ้นไปได้ค่ะ