สุริยัน นั้นส่อง ต้องภิภพ หมายจะลบ พวกเรา เผาให้หมด แผ่รังสี สาดไป ไม่ละลด กะกำหนด วันตาย ให้มนุษย์ ร้อนแรงพา ป่าไม้ ไฟท่วมลุก กลียุค กล้ำกราย ใกล้ถึงจุด แผ่นดินไกว ไหวถล่ม เมืองจมทรุด กระชากฉุด ชีวา คนลาลับ พายุพัด จัดจ้าน สะท้านทิศ ฟ้ามัวมิด พิรุณ หมุนแปรปรับ เทเป็นสาย ธารา คณานับ ก็ถึงกับ ท่วมท้น จนจมมิด ที่เมืองหนาว ร้าวนะ หิมะหมก น่าวิตก ฤดูกาล มันผันผิด ธรรมชาติ รุนแรง มันแผลงฤทธิ์ ไม่มีสิทธิ์ หยุดยั้ง นั่งทนทุกข์ เกิดอะไร ขึ้นเล่า โลกเราน่ะ หรือว่าจะ สิ้นวัน สันติสุข โลกยับเยิน มากมาย มาหลายยุค ยากปรับปลุก พลิกฟื้น คืนให้ครบ ทำโลกเลอะ เปรอะป่น คนลืมหลง มินานคง ถึงขั้น เจอวันจบ ถึงมีจิต คิดหวน นั่งทวนทบ แม้บวกลบ คูณหาร ป่วยการคิด/font>
คนกรุงศรี 15 ก.ค. 2554 23:25 น. - ID 141053 
2112
0
0
18 กรกฎาคม 2554 15:17 น. - comment id 1203915
ตั้งสติไว้.... ธรรมชาติก็เป็นไปของเขานา.... แวะมาอ่านกลอนเพราะเพราะ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
