เอชไอวี ที่โลกลืม

สังคม..โสมมจากสมสู่
หลงใคร่ในคู่ ไม่รู้รักษ์
มั่วกาม โรคลามตัวมัวเมาหนัก
เกินห้ามหัก จักผ่อนย้อนเวลา
สาสม ก้มหน้าตาว่าตนผิด
เปลี่ยนชีวิตหม่นหมองมองไร้ค่า
นับคืน ฝืนวันมรณา
อนิจจา ! ถูกสังคมถ่มถุยทิ้ง
อับอายขายหน้า ว่ามักมาก
ลำบากกายใจ ไม่สุงสิง
ตายดาบหน้าอำลาหมู่ รู้ความจริง
ยิ่งวิ่งยิ่งหนีหาย ไม่มีพ้น
เอชไอวี..ไวรัสฉกาจกล้า
ผลาญชีวา ฆ่ามนุษย์สุดมากล้น
โรคเอดส์..กิเลสเหตุแห่งตน
หลงว่ายวนระคนใคร่ไม่ประวิง
ภิกษุหนึ่ง ผู้ซึ่งปลง อลงกต
อาสาปลด ชี้นำ ด้วยธรรมยิ่ง
ปลุกเสกผี ที่คนขนมาทิ้ง
ให้พึ่งพิง จริงจังฝากฝังกาย
สังคมเมิน เพลินสมสู่อยู่กันต่อ
ที่ไม่พอ รอทับถมถ่มความใคร่
กองพะเนินเพลินกามจนย่ามใจ
ทิ้งงานใหญ่ให้วัด จัดพักพิง
คนใกล้ตาย ต่อเวลา อาการหนัก
มูลนิธิธรรมรักษ์..จักไม่ทิ้ง
บ่อขยะถูกละเลยเผยความจริง
ต่างปัดนิ่งทิ้งภาระ พระจัดการ !
เป็นหลักแหล่ง แห่งสุดท้ายในชีวิต
รอม่านปิดฉากลง ปลงสังขาร
รู้ตัวตน จนสุดท้ายจะวายปราณ
ก่อนพระนั้นสวดส่ง ปลงอนิจจัง
สังคม..ยังโสมมสมสู่ต่อ
ซากเกินพอบ่อขยะจะกลบฝัง
เมรุพระบาทน้ำพุ..ผุจวนพัง
รอความหวัง..สังคมจะก้มมอง !