เมื่อเธออยากจากไปใครจะห้าม ฉันมิปรามตามใจใฝ่ปรารถนา เมื่อซวนเซเร่ล้มห่มร้าวมา คงพูดว่าวงเวียนกรรมมันซ้ำรอย จะให้ฉันโอบประคองตระกองขวัญ เช่นก่อนนั้นนะยากนักจักสุดสอย เพราะช่องว่างกลางใจในการคอย ฉันปลดปล่อยพันธะคืนอิสระใจ เหมือนว่าวน้อยเหลิงลมชมท้องฟ้า ท่องเวหาจนสายป่านยากต้านไหว จนเจ้าของต้องยอมปล่อยล่องลอยไป ลมบนใหญ่ซัดกระหน่ำช้ำหมดแรง สายป่านขาดกระดาษฉีกปลีกปลิวว่อน เรียงสลอนลดสีสันพลันอับแสง จะโทษใครในกำหนดบทบาทแพง รอยเว้าแหว่งครั้งนี้ที่ร้าวราน ในความเจ็บเหน็บหนาวร้าวปวดปร่า คลื่นน้ำตาตรอมตรมห่มผสาน ลบรอยช้ำทำเองได้ไม่ต้องนาน เธอก็ผ่านพ้นได้ทำใจเถอะ.
18 มกราคม 2552 16:01 น. - comment id 937409
สุดสายป่านอาจจะมี คนที่คุ้มค่าแก่การรอก็ได้นะคะน้องนางฟ้า แบบหลังมรสุมมักจะมีสายรุ้งนะค่ะ
18 มกราคม 2552 19:53 น. - comment id 937456
แวะมาดูว่าสุดสายป่านจริงป่ะ
19 มกราคม 2552 05:27 น. - comment id 937601
ค่ะพี่ยาแก้ปวด...ก็ต้องทำใจแหละค่ะ
19 มกราคม 2552 05:28 น. - comment id 937602
คงสุดแล้วละค่ะคุณพิมพรรณ
19 มกราคม 2552 12:43 น. - comment id 937736
เมื่อมันเป็นไปแบบนี้ จะยื้อไว้ก็รังแต่จะทำให้เกิดความเจ็บปวด ทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองนะคะ
21 มกราคม 2552 16:48 น. - comment id 938939
ใช่ค่ะคุณkrajokngao