อิจฉา
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
มองเห็นนกผกผินบินเคียงคู่
เฝ้ามองดูจนลับตาน่าอิจฉา
ตะวันดับลับเหลี่ยมจรดแนวป่า
แล้วตัวข้าอ้างว้างอย่างตามเคย
เหงาจริงๆยิ่งกลางไพรในป่ากว้าง
มันอ้างว้างอย่างนี้มีใครเหมือน
กลางค่ำคืนยืนมองฟ้ามีแต่เดือน
เมฆคล้อยเคลื่อนเดือนลับกลับมืดลง
เงียบสงัดลมพัดพลิ้วริ้วรอยคลื่น
ลมสะอื้นดังใจข้าว้าวุ่นนัก
ผิงกองไฟในป่าหนาวมากมาก
น้ำค้างพรากจากฟ้ามาชะโลม
เย็นยะเยือกเลือกได้ก็ไม่ว่า
ชะง่อนผาอาศัยหลบฟ้าฝน
แต่ความหาวเย็นนั้นจำต้องทน
ยิ่งกังวลบนดอยจะคอยใคร
มีก็แต่หัวใจนักต่อสู้
ยังไม่รู้อยู่รอดไปถึงไหน
มองความมืดล้อมรอบมิวางวาย
อันตรายรอบตัวกลัวไม่เป็น.