ในมุมเศร้าเสี้ยวของใจมากใยหม่น ต้องจำทนเจ็บช้ำซ้ำรอยใหม่ พิษสวาทบาดระทมตรมร่ำไป ทำไฉนใจพ้นห้วงบ่วงทรมา เพราะยังหลงวงเวียนว่ายปลายกิเลส รับฤทธิ์เดชซานซมห่มเสน่หา เปลวไฟร้อนเริงร่ายรุมสุมอุรา คลื่นน้ำตาหลั่งไหลโหมโถมทวี จะโทษใครกันเล่าเขียนเศร้าโศก ร้อยวิโยคโชคร้ายมิหน่ายหนี ก็ใจยอมพร้อมพ่ายแพ้แต่โดยดี ยากขีดสีชมพูสู่ห้องใจ กว่าจะพบจบนิ่งทุกสิ่งสรรพ ชีพคงดับลับร่างร้างหวั่นไหว ปรารถนาหมดสิ้นจมดินไป ที่เหลือไว้คือซากเศร้าเถ้าจดจำ.
8 เมษายน 2551 20:28 น. - comment id 837599
มาปลอบขวัญคนเศร้านะคะ อย่าเศร้า โอ๋ๆๆ
8 เมษายน 2551 21:22 น. - comment id 837621
กิ่งโศก มาเยี่ยมชม เลยโศกไปด้วย
9 เมษายน 2551 07:56 น. - comment id 837684
ขอบคุณค่ะคุณพี่ช่ออักษราลี ...ขอบคุณค่ะคุณกิ่งโศก.....
9 เมษายน 2551 09:05 น. - comment id 837722
เอาไปเผาเหอะนางฟ้า
9 เมษายน 2551 17:16 น. - comment id 837847
ขี้เถ้าเผาได้อีกรึจ๊ะป.จ๋า..