ขาขึ้น- ขาลง

ภู ภัทรชนน

เพรียกดินก็ได้ดินเป็นสินทรัพย์    เพรียกดาวก็ระยับจับต้องได้
เพรียกน้ำมาคลายร้อนผ่อนดับไฟ  เพรียกลมกระพือไล่ฝ่ายขวางตา
ขาขึ้นคงคุ้มค่าเหยียดขาแข้ง          พลังแรงปกปักร้อยรักษา
สิ่งแวดล้อมน้อมคำนับประทับอุรา   กระดี้กระเดียมเหนียมหน้ามาทำดี
ลิ่วล้อก็คลอเคลียเลียจรด               เหมือนแมงมดมุ่งมั่นหมั่นหน้าที่
ตัวเลขแห่งรายรับนับทวี                ตัวแปรปรับวิถีที่ขึ้นควร
ช่วงชั้นขั้นบันไดไม่มีด่าง               โรยดอกไม้รายทางอย่างถี่ถ้วน
หลับได้อย่างสงบไม่รบกวน            รอบข้างต่างเก่งล้วนมวลครรลอง
สูงถึงสิ่งสูงสุด หยุดก้มต่ำ                 โน้นดินดำประดาใดไม่เที่ยวท่อง
หนักแน่นสงบนิ่งยิ่งเหม่อมอง         ฟ้าผ่าก้องกลบหล้าเวลาลง
ขาลงทำไมเร็วทั้งเปลี่ยวเหงา          ลิ่วล้อก็พรากเผ่าไม่เข้าส่ง
ขั้นบันไดโย้เย้จะเทกระทง              เกาะราวเกือบลืมหลงลงสู่ดิน
ปวดขาปวดแข้งแรงใครกระแทก     ส้นเท้าแตกเสียดสะทกหัวอกบิ่น
ชาช่วงล่างจำใจให้ชาชิน                  โลกเคลื่อนไหวใดดิ้นก็ดินเดียว
เมล็ดพันธุ์ชีวิตผลิตโลก                  ลมโบยโบกบอกกล่าวความเหงาเปลี่ยว
ดิน น้ำ ลม ไฟ อะไรจริงเจียว           ก็ใจเที่ยวท่องรับจับ"โลกธรรม"