เสียงกระซิบบรรพกาล

นภานุภาพ

แผ่นดินเดือนโหมกระหน่ำความทุกข์โศก
                    ชนวิโยกฆ่าฟันล้วนบาปหนา
                    ศาสนาแห่งองค์พระบรมศาสดา
                    ก็ถึงคราหมู่มารเข้าครอบงำ
                       กามโลกีย์มัวเมาให้หลุ่มหลง
                    ความซื่อตรงหมดแล้วไม่มีเหลือ
                    กาลชาติไทยวิบัติดุจเหมือนเรือ
                    พายุเหลือคณาพาอับปาง
                        สงสารแต่วิญญาณบรรบุรุษ
                    เหนื่อยากสุดพิทักษ์ไทยให้ลูกหลาน
                    แต่ลูกหลานทำลายสิ้นพวกใจมาร
                    เหล่าวิญญาณปู่ยาแผดก้องปฐพี
                      ไอ้อับปรีย์จัญไรพวกขายชาติ
                     กูหัวขาดเลือดซบลงดินนี้
                     หวังให้พวกพ้องมึงได้อยูดี
                     มีแผ่นดินผืนที่ได้ทำกิน
                        มึงเหยียบย่ำกูอยู่รู้หรือไม่
                     ยามกูตายฝังร่างในดินนี้
                     เพราะห่วงมึงเกรงว่าหมู่ไพรี
                     จะต่อตีหวังช่วยด้วยห่วงใย